Zou je dat nou wel doen…’
Mijn man ging deze week met onze zoon naar een internationaal kart-evenement. Precies in de week dat wij eigenlijk samen naar Frankrijk zouden rijden. Maar toen ik het weer checkte en zag dat het hier 17 graden en nat was, en daar strakblauw en 29 graden? Ja hoor, ik dacht: ik ga gewoon alleen.
1340 kilometer. In m’n eentje. Nou ja – ik had twee honden mee, dus ‘echt’ alleen was ik niet 😉
Ik voelde direct: dit wordt een uitdaging. Maar wel eentje waar ik zin in had. Want weet je nog wat mijn eigen coach ooit zei toen iemand vroeg waarom ze met flink wat overgewicht tóch meedeed aan een hardloopwedstrijd?
‘Because it’s hard’.
Dat dus.
De dingen die niet makkelijk zijn, dát zijn de dingen die je laten groeien. Dus ik ging.
Totdat… de meningentrein langskwam:
- “Zou je dat nou wel doen, ga toch lekker in twee dagen.”
- “Waarom wacht je niet gewoon op Ko?”
- “Dat is toch veel te lang in je eentje…”
Laat ik het zo zeggen: niemand stond te juichen. En eerlijk? Heel even begon ik te twijfelen. Gek toch, hoe je je dan laat besmetten met andermans angst? Liefdevol bedoeld, absoluut. Maar nergens gebaseerd op feiten.
Dus ik deed wat ik altijd doe als m’n hoofd volloopt met meningen: ik keek naar de feiten.
- We rijden dit stuk maandelijks, het is dus niet zo dat ik nooit afstanden rijd.
- Ik rijd in een soort van tank waarvan de stoel om de zoveel tijd begint te schudden, die me signalen geeft als ik mijn stuur niet goed vast houd en iedere 2 uur aangeeft dat je moet pauzeren. Hij reageert als andere auto’s te dichtbij komen, super veilig.
- Ik zou op tijd vertrekken om vooral in het licht te rijden.
- En: er zal altijd iets te regelen zijn als de uitvoering ‘wat tegen zou vallen’, ik ging er alleen nog niets voor organiseren
Feitelijk? Niks aan de hand.
Ik besloot: ik ga. Punt.
En onderweg nam ik een besluit:
Ik ga niet denken dat het ‘ver’ is. Of ‘lang’.
Ik denk alleen aan waar ik heen ga.
Aan dat kopje thee op ons terras, op onze berg, in de zon. Straks. Dáárdoor vloog de tijd voorbij en de Franse steden ook.
Dat beeld alleen al maakte het een feestje.
En jawel hoor – in exact dezelfde tijd als altijd reed ik door onze poort. En eerlijk? Ik was blij, toch ook best trots, voldaan. Weer iets waarvan ik nu weet: dat kan ik dus ook.
Wat dit met jouw business te maken heeft? Echt alles.
Want in business gebeurt exact hetzelfde:
- We laten ons leiden door emoties in plaats van feiten
- We vragen advies aan mensen die nul ervaring hebben met ondernemen
- We denken álles stuk, bedenken 26 scenario’s voor als het misgaat
- We stellen uit, blijven twijfelen… en voor je het weet is het hele idee weer van tafel
Herkenbaar?
Laat ik het zo zeggen: ik had die Red Bulls mee, maar die heb ik niet eens nodig gehad.
Ik vertrouwde erop dat ik onderweg wel zou oplossen wat er op m’n pad kwam.
Precies zoals ik dat in m’n business doe.
En dat heeft me tot nu toe nog nooit in de steek gelaten.
- Ik laat me niet klein houden door mensen die zelf niet durven dromen
- Ik voer m’n ideeën vaak binnen 48 uur uit – want dan zit ik nog vol vuur
- En ‘wat als het niet werkt’? Dan heb ik het in elk geval geprobeerd en sowieso geleerd.
👉 “When people undermine your dreams, they’re telling you their story – not yours.” – Cynthia Occelli
Dus serieus:
Waar laat jij je nog tegenhouden door mensen die zelf nooit een sprong durfden te wagen?
Wie laat jij beslissen hoe groot jij mag dromen?
Misschien iets om deze week eens op te kauwen 😊
