Veilig in de coulissen?

Ze was er niet klaar voor.  Nog lang niet.

Het meest aangrijpende stuk is dat Lady Gaga (Ally in de film) als gast van de ster van de show vanuit de coulissen door hem, totaal onverwacht, het podium op getrokken wordt om een nummer te zingen wat eigenlijk nog niet af was, wat ze nog nooit geoefend hadden samen, voor een immens stadion vol met mensen terwijl ze tot op heden in een Drag Queen café optrad met hooguit 20 gasten. Als je het hebt over ‘er niet klaar voor zijn’, deze stond met stip op 1. (Een deel van dit stuk vind je in dit YT filmpje)

Hij liet echter geen ruimte voor discussie, accepteerde geen ‘nee’ en daar stond ze. Bang, bibberend en onzeker.  En…………. het ging. Het werkte. Het lukte. En langzaam maar zeker zie je haar het podium overnemen, haar plek pakken en genieten van wat er gebeurt. Ze groeide 2 meter in 3 minuten. Enneh, ik ben een ongelooflijke romanticus en weet ook wel dat het een film is maar ik vond het magisch om te zien. (Ik hou me vast aan het feit dat het een biografisch verhaal is, dus het kan écht zo gegaan zijn 😊). The rest is history: A star is born.

‘Ik kom bij je terug als’

Met die film in mijn gedachten denk ik terug aan mijn Challenge van vorige week. Waarop ik zoveel enthousiaste reacties kreeg en ook een aantal mailtjes dat het ‘hun tijd nog niet was’. Om welke reden dan ook. En voor mij is dat ok, echt! Je kent me hè, no problem! 😊

Alleen, hoe lang blijf je dat nog zeggen? En is het ook waar? Dit moment met Ally bracht me zo dicht bij al die mails dat dát me vooral ontroerde aan het hele verhaal. Wat nu als zij niet haar podium had gepakt omdat ze er niet klaar voor was, wat in haar geval ook nog eens de waarheid was.

En welke kansen werden er gecreëerd door het wel te doen. Maar sterker nog, ze bleek er wel klaar voor te zijn. Ze stond daar en ze deed het. Alle excuses die in haar hoofd zaten bleken niet waar te zijn want ze ging niet af, ze ging niet dood, ze lachten haar niet uit, ze wist de tekst wel, ze kon wel toon houden. Alle gedachtes die ze had waarom ze het NIET moest doen waren NIET waar. Ik kan er nog om huilen. Echt.

Jij staat in de coulissen………

Begrijp me goed, voor sommigen is er wel een gegronde reden, als je 7 kinderen hebt en al 2 opleidingen volgt is het niet handig om ook nog een training “business bouwen” erbij te doen. Maar in alle andere gevallen: is het echt een terecht excuus? Dat je gaat verhuizen, nog op vakantie gaat, je eigenlijk geen tijd hebt, je eerst nog……………

Ik zou van dit blog eigenlijk een podcast moeten maken want ik kan me voorstellen dat dit als een pushmail gelezen kan worden. En hij komt zo uit mijn tenen, hij is zo gevoed door emotie, door bijna verdriet dat we onszelf in dat keurslijf houden van redenen die niet waar blijken te zijn?

Daardoor denk ik ook gelijk: moet ik dan nog meer als Jack (de rockstar uit de film) zijn en je gewoon voor het blok zetten. Moet ik dan nog meer Kick Ass worden en je nog meer ‘liefdevol confronterend’ laten zien dat je zelf de grootste bottleneck in het vervullen van je eigen droom bent. Mijn hart breekt bijna als ik dat zie gebeuren en ik zie het nogal vaak gebeuren.

Moet ik je gewoon ‘het podium optrekken’ zoals hij deed zodat je weet dat alle interne criticasters en Urker Mannenkoren geen gelijk hebben. Zoals Ally ervaarde? Dat je er NOOIT klaar voor zult zijn, ook volgend jaar niet? Dat er NOOIT een goed moment zal komen, dat je het NOOIT rustig genoeg zal hebben om…………

En al die tijd sta jij in de coulissen. Je talent te verdoen. Leef je niet je potentieel. Help je niet de mensen die je zo snoeihard nodig hebben. Doe je de wereld en vooral jezelf geen goed. Want ondertussen knaagt het ook nog.

Wat nu als er geen angst zou zijn? Welke keuze zou je dan maken? Als je niet kon falen? Als ik je vertel dat je niet persé in een burn-out komt als je bedrijf een succes wordt. Dat je én een fijn gezin kunt hebben én een imperium kunt bouwen. Al die angsten die ook meespelen in jouw besluit om nog maar even in de coulissen te blijven staan. Totdat …………… ja, tot wanneer eigenlijk ………………..?

Het is maar een film………

Ik schrijf mijn blogs altijd eerst in mijn hoofd voor ik ze op papier zet. Zodat, als mijn agenda aangeeft ‘blog schrijven’, ik alleen nog maar de woorden die ik al had op mijn toetsenbord hoef in te kloppen. Waar ik deze week geen rekening mee gehouden had was de emotie die ze los maken nu ik ze schrijf. Op zoveel gebieden. Want natuurlijk is het maar een film. En toch is het ook mijn werkelijkheid.

Ik was Ally. Al heel vaak. Niet klaar zijn en toch doen. In de film zie je in een scene haar gezicht als het nummer afgelopen is. Verwondering, blijdschap, trots en nog zoveel meer. Ik heb dat mogen voelen, al een paar keer. En dat gevoel………….. ik kan er ieder moment weer bij. Komt het weer uit mijn vezels omhoog, zoals ik dat bij haar ook zag. En dat moment, dat een keer gevoeld hebben, dat gun ik jou ook zo. Er waren nergens signalen dat ik dit kan, dat dit groots zou kunnen worden. Bij haar ook niet, ze stond in een T-shirtje aan de zijkant en pakte haar plek, haar talent was nog nergens onderkend.

Ik deed het als het niet uitkwam

Deze week is er een podcast gepubliceerd waarin Mirjam van Four Waves mij interviewt over ‘Hooked on Business’ zijn. Ik vertel daar delen van mijn eigen verhaal die ik nog niet verteld heb. Op mijn 29ste had ik een goed lopend bedrijf, was ik hoogzwanger van de eerste en waren we net 4 (!) maanden verhuist naar de woonplaats waar onze winkel gevestigd was. De verf was net droog. En toen kwam er een nieuwe kans ………………..

Ik weet dat dit een extreem voorbeeld is en je hoeft ook niet te verhuizen 😊 maar dat is nu juist de clou van het verhaal. De keuzes zijn soms zo ongelooflijk eenvoudig dat je bijna boos moet worden dat je je erdoor laat weerhouden om de grootste versie van jezelf en je missie te leven.

Het wakkert mijn missie in ieder geval grootser aan dan ooit. Ik ben alleen nog even aan het zoeken naar of ik je nu moet “Kicken” of aaien moet verleiden tot het maken van die keuzes. Het zal wel het eerste worden, dat is wie ik ben en hoe ik het doe. Het maakt me ook niet uit. Maar stap uit die coulissen vandaan, wie dien je er nog mee? Wat dien je er nog mee? Wat levert het verbergen je op?

Dat eeuwenoude verhaal ‘ik ben bang voor zichtbaarheid’. Is dat niet een krassende plaat inmiddels? (Je weet wel, zo’n ding waar ze vroeger muziek mee afspeelden en die dan nog wel eens in een groef bleef hangen 😊.) Zeggen dat je echt mensen wilt hebben en al maanden op dit trutstuk blijven hangen zonder er actie op te ondernemen? Zelfs je kinderen het excuus te laten zijn dat jij je droom niet leeft…………. Oef!

I rest my case …………….  A star is born. Go!

Wat heb jij nog nodig om de ster in jou geboren te laten worden? Wil je het me hieronder laten weten?