Miserabel in ‘Niemandsland’

Ze keek me een tikkie onzeker aan op de derde rij in mijn trainingsruimte. ‘Als ik eerlijk ben, weet ik eigenlijk gewoon nog niet wat ik wil. Ik probeer om ondernemer te worden’. Oh, dat ene woord, dat haalt het slechtste in mij naar boven. Ik dwing mezelf om tot 10 te tellen, mijn ademhaling onder controle te houden en ik voel dat het allemaal tevergeefse moeite is. ‘Je probeert het?’ Ik hoor mijn stem omhoog gaan en voel mijn wenkbrauwen hetzelfde doen. Ik haat mezelf erom en heb bijna medelijden met haar. ‘Denk om je hartslag Prins’, maar het is te laat. Mijn trigger is geraakt en de beer is los. 

Ik geef haar direct aan dat dit allang niet meer over haar gaat en dat meen ik oprecht. Gelukkig voelt ze dat zelf ook en kan ze er emotioneel dus ‘uit’ blijven. Want nergens wil ik haar raken of zelfs maar het gevoel geven dat ik haar aanval, integendeel. Ik ben zo blij dat ze juist deze opmerking maakt, want het is een prachtige aanzet waarin zo’n belangrijke les zit voor ongeveer 80% van de aanwezigen. En voor minstens dat percentage van mijn lezers. Dus ben je er klaar voor? 

Ik zie zoveel ondernemers op dit moment in Niemandsland verkeren, net als deze prachtige dame op rij 3. Ergens tussenin hangen, geen echte keuze maken, het alles en iedereen naar de zin proberen te maken waardoor alles en iedereen het naar zijn zin heeft, behalve jij. Dat is de plaats die ik ‘Niemandsland’ noem. De plek waar je net niks hebt, maar die wel veel energie en tijd kost. Waar het eenzaam is, waar je gefrustreerd raakt en waar je je onbegrepen voelt. 

Het woord waar ik zo door getriggerd werd is natuurlijk ‘proberen’. In mijn boek heb ik er een heel hoofdstuk aan gewijd; ‘All-in of all-out, succes kan niets met een beetje’. Het woord proberen komt voort uit het feit dat we niet durven kiezen. Veel mensen denken dat het komt doordat er geen keuze is, zoals je kunt verwachten ben ik het daar niet mee eens. 😊 Er is altijd een keuze, alleen willen we niet altijd de gevolgen dragen, vinden we de consequentie eng en zeggen we daarom dat we niet kunnen kiezen. Het is echter niet waar. Maar daarover meer in een ander blog. 

Terug naar Niemandsland, al wil je daar liever niet zijn. 

Niemandsland is voor iedereen die meer ruimte aan zijn ambities wil geven maar hoe moet het dan met het gezin?

Niemandsland is de woonplaats voor iedereen die wel wil maar uit angst voor de mening van anderen, partner/dierbaren in het bijzonder, het toch maar niet doet. Niet starten en/of niet doorzetten.

Niemandsland is de plek waar je je bijna ‘ gevangen’ voelt omdat er vandaan gaan een besluit van je vraagt waardoor het angstzweet je uitbreekt. Of waarvan je niet weet hoe je hem moet maken. Dus doe je het maar niet en zit je op een plek waar je ook jeuk van krijgt. Maar dan uit ongemak en ontgoocheling. 

Niemandsland is waar je woont als je een baan hebt en steeds zegt ‘ik wil hem wel opzeggen om er vol voor te gaan, maar…………..’ terwijl je geen plan hebt om die baan zonder zorgen voor de toekomst op te kunnen zeggen. Dus blijf je boos op je baan en daarnaast gefrustreerd omdat je bedrijf ondertussen ook niet van de grond komt en je dus per saldo ‘nergens’ bent. En dat is geen fijne plek om te zijn. Eens? 

Toen ik het principe ‘Niemandsland’ in mijn klantgroepen deelde afgelopen maandag bleek dat nagenoeg iedereen zich wel in dit fenomeen kon herkennen. Nagenoeg al mijn klanten hadden een soort van  ‘wake up call’ dat ze dwalend en zonder doel op een kaal, ongezellig en weinig inspirerend grondgebied zaten. Wat veilig leek, geen enge besluiten vraagt en aan de andere kant geen enkele voldoening biedt. 

DAT is de reden dat ik het in dit schrijven met je deel. Omdat ik weet dat juist in dit stuk dromen sterven. Talenten nooit boven zullen komen. Je nooit de kans zal nemen/ krijgen om je volledige missie te leven, volledig jezelf te zijn. Ik zie de meest prachtige mensen met zulke bijzondere gaven geen stap voor- of achteruit komen omdat ze muurvast zitten in dit uitzichtloze stuk. En niet voor even, soms heel erg lang. Zoals die dame die al 2 jaar twijfelt of ze nu eigenlijk wel ondernemer wil zijn. 

Praktisch kost dit haar 2 jaar salaris, dat is voor sommigen misschien nog niet eens het ergste. Het is ook 2 jaar lang jezelf tegenhouden, leven met de handrem er op, je dromen niet naleven en ook niet teruggaan naar wat dan wel veilig en vertrouwd is. Ondertussen vraagt iedereen hoe het ‘met je bedrijfje is’ en je voelt je steeds meer een fake. Onvervuld. Zonder voldoening. Het steeds minder wetend. En dat, dat wens ik NIEMAND toe. Dát is pas hard werken. 

Als je je niet bewust bent van de situatie,  kan deze ook lang duren onder het excuus ‘dat het nu eenmaal niet makkelijk is en/of niet anders kan’. En dat is ook zo, het is ook niet makkelijk. Maar erin blijven is nog vele malen lastiger. Je dwaalt rond in dat stukje niemandsland dat nergens toe leidt. Het bijzondere is dat als je besluit om er iets mee te gaan doen, alles ineens verandert. Je dacht dat er geen keuze was omdat je geen andere oplossing ziet. En je herkent het vast wel dat je op een gegeven moment niet meer kunt, niet meer wilt, dat alles beter is dan dit en zegt ‘nu is het genoeg’. Vanuit het niets lijkt er dan vaak ineens een oplossing te komen. Een mogelijkheid die je zelf in niemandsland never nooit hebt kunnen zien. 

Mijn klanten herkenden het. En weet je dat ik zelf zelfs in Niemandsland zat, zonder me ervan bewust te zijn? Waarom denk je dat ik het ter sprake bracht? Ik wil je vanuit mijn tenen vragen om hier vandaag eens bij stil te staan. En, als je iets herkent of ik iets wakker bij je heb gemaakt, dat hieronder met me te delen. Ik ben ontzettend nieuwsgierig wat het met je doet.