Ik was een jaar of 23, het was een warme augustusnacht, toen ik ’s-nachts gebeld werd. Op de vaste telefoon, aan mobieltjes deden we toen nog niet. Ik schrok en stommelde naar de woonkamer. Wat overigens niet zo’n hele lange wandeling was, ik woonde op een klein studentenflatje en als ik langere armen had gehad dan had ik vanuit mijn bed de telefoon op kunnen nemen.
Mijn hart klopte in mijn keel, dit kon nooit goed nieuws zijn. Het was mijn tante, het ging niet goed met oma. Ze had naar me gevraagd, of ik zo snel mogelijk wilde komen.
Ik weet niet meer hoe ik precies van Zeist, waar ik destijds woonde, naar Noorden ben gesjeesd in mijn lieve Fiatje 500 dat nog ouder was dan ik zelf. Normaal reed hij op de snelweg maar 85 tot 90 als ik de wind mee had, maar nu voelde ‘Bobbeltje’ volgens mij dat het serieus was en zag ik de teller tegen de 100 km per uur staan. We vlogen. Zo voelde het ook, die auto was niet gebouwd op dit soort snelheden.
Binnen een uur stond ik voor het huis van mijn oma, weer een bonkend hart. Mijn tante deed open. Mijn oma was weer in slaap gevallen, ik was voor niets gekomen.
Nou kom je nooit voor niets en alles gebeurt met een reden, maar daar kon ik niets mee op dat moment. Mijn oma vroeg namelijk nooit naar mij, mijn oma had een hekel aan me. Niet alleen aan mij overigens, mijn neef Kevin stond nog iets lager op de lijst. Dit lijkt een drama verhaal of iets wat je niet mag zeggen, maar het is gewoon de waarheid. Het werd ook erkend door iedereen dat dit zo was. Mijn oma had geloof ik 28 kleinkinderen, je kunt ze ook niet allemaal even leuk vinden. Zoals er een hekkensluiter was in de persoon van Kevin was er ook iemand die bovenaan stond, mijn nicht Ellis.
Dat het erkend werd is één ding, het accepteren is iets anders. Ik hield namelijk wel heel veel van mijn oma en die 27ste plek, die wilde ik niet. Nu wil het geval dat mijn oma ook onze buurvrouw was. Sterker nog, als je voor het huis van mijn oma stond dan woonden wij in de boerderij links van haar en haar lievelingsnichtje woonde in de boerderij rechts van mijn oma.
Ik deed van alles om mijn oma trots op me te laten zijn. Deed het best wel goed op school, reed niet onverdienstelijk paard en vertelde haar dan over mijn gewonnen prijzen en was samen met een neef de eerste die ging studeren. Op dat soort mededelingen reageerde ze niet of nauwelijks.
Van mijn 8ste tot mijn 12de werkte ik bij een rozenkweker in de tuindersbuurt van het dorp waar wij woonden. Iedere zaterdag en zondag en alle vakanties knipte en sorteerde ik rozen. Nagenoeg iedere zaterdag nam ik een bos mee naar huis: in de zomer rozen, in de winter tulpen en daarmee fietste ik naar mijn oma. Ik keek door het raam of ze er was, zette mijn fiets tegen het muurtje onder het raam, trok aan het touwtje bij de voordeur en ging naar binnen met een bos verse bloemen. Iedere week weer. In de hoop dat …………. Ja, wat hoopte ik eigenlijk?
Het gebeurde nooit. Wat ik ook deed, welke prestaties ik ook leverde, niets. Ik was de enige die bij de kweker werkte die zijn bloemen niet in krantenpapier mee naar huis nam maar in cellofaan, met een strikje, met al mijn liefde ingepakt. Want ze waren voor mij oma tenslotte, dat zou ze vast zien. Het maakte niets uit, ik steeg geen enkele plaats in de rangorde. In al die 23 jaar niet. Dus toen het moment kwam dat ik gebeld werd dat ze naar me vroeg wist ik niet wat me gebeurde. Zou het dan toch?
Zou er toch iets van erkenning of waardering komen. Iets waarmee ze, in de laatste dagen van haar leven, toch zou laten zien dat ze van me hield. Daarom stond ik midden in de nacht met knikkende knieën en vol verwachting voor de deur van haar slaapkamer. En donderde, toen ik hoorde dat ze lag te slapen, de waarheid bij me binnen dat het niet meer zou gaan gebeuren. Ik hoefde het niet meer voor haar te doen, alleen nog maar voor mezelf. Omdat ik het wilde, omdat ik het fijn vond, maar ik hoefde er niets meer voor terug te verwachten, ik mocht stoppen met mijn best doen.
Een aantal weken later stierf mijn oma. Ik heb die weken onverminderd van haar gehouden maar met een andere verwachting, zonder verwachting zelfs. Het maakte het verdriet niet minder maar het maakte het wel makkelijker. Ik vind het jammer dat het zo gegaan is én ik ben haar dankbaar voor de vele lessen die ze me geleerd heeft en deze in het bijzonder.
Ik zie namelijk om me heen veel coaches en therapeuten doen wat ik voor mijn oma deed. Je aanpassen, je kleiner maken, dingen doen omdat de klant het graag wil maar niet omdat jij het ook het allerbeste plan vindt. De erkenningsdans die uiteindelijk niet tot die erkenning zal leiden.
Zo sprak ik vorige week iemand die een groot aanbod op haar website had staan, in alle mogelijke vormen en varianten stond er wel iets. Ik vroeg haar waarom en ze gaf aan dat dit iets was voor de klant met weinig tijd en dat andere programma was voor de klant met weinig geld en zo ging ze nog even door. Allemaal bossen rozen waarvoor je een knikje krijgt maar niet de zoen waar je zo op hoopt.
Toen ik haar vroeg wat haar lievelingsprogramma was wiebelde ze heel even op haar stoel. Haar rug ging recht en ze kreeg een glimlach op haar gezicht. ‘Ja, dat is mijn 9 maanden programma, dat is echt geweldig’. Dat geloofde ik gelijk, ze gaf bijna licht toen ze het vertelde. Vervolgens vroeg ik haar met welk programma ze écht de beste resultaten haalde, welk programma uiteindelijk het meest waardevol was, waarmee ze echt de transformatie van haar klanten waarmaakte. Nou, dat antwoord kon ik we raden, gelijk door naar de volgende ronde natuurlijk.
Als je je aanpast aan de ander, dan krijg je geen waardering voor je rozen. Als je doet wat je klant wil is het eigenlijk nooit goed genoeg. Als je vanuit je echte expertstatus en je gevoel van waarde vol liefde naar je klant kijkt en weet ‘dit is wat goed is voor jou’ en dat dan ook levert, zijn de bossen niet aan te slepen.
Dat geldt overigens niet alleen voor je programma’s, maar voor alles in je bedrijf. De lengte van je e-mails, de toon van je Facebook berichten, de lengte van je video’s, hoe vaak je stopwoordjes zegt in je video’s. Met dank aan mijn oma die niet van me hield heb ik al vroeg geleerd dat ik het nooit iedereen naar de zin kan maken tenzij ik mezelf verlies. Hun goedkeuring belangrijker voor me is dan mijn eigen waardering voor mezelf.
Zo kan ik alle e-mails en comments over mijn veelvuldig gebruik van ‘eh’ (waar), mijn veel te lange blogs (ook waar) en wat ik allemaal nog meer over me heen krijg, liefdevol naast me neerleggen. Al zou ik het aanpassen, al zou ik het verbeteren, al zou ik het veranderen, ik ga hoogstens naar plek 25 op hun ranglijst maar ik word nooit hun ‘lievelingscoach’. Na dit zal er weer iets anders zijn waar ze over vallen, net zo lang tot ik iedere vorm van authenticiteit verloren ben en dat is niet hoe ik mijn bedrijf wil leiden.
Ik hoef er ook niet voor iedereen te zijn. Niet iedereen hoeft me leuk te vinden. Dat blijk je gewoon te overleven. Sterker nog, dat laat je leven. Want als ik weer eens ‘ouderwets te keer ga’, me echt uitspreek, heerlijk lekker volledig mezelf ben in alles wat ik zeg en/of doe, dan roepen mijn echte fans om meer. Dan ontvang ik geen afkeurende, alleszeggende blik die je een koude rilling over je rug doet lopen.
Zo had ik vorig jaar tijdens mijn event een brassband die ons na de lunch naar de zaal toe bracht, omdat ik dat helemaal geweldig vind. Een hoop herrie, zingen, dansen, geweldig. Er kwamen wat gasten naar me toe die zeiden ‘hoe kan je dat nu doen met zo veel klanten die hypersensitief zijn?’ Waarop ik antwoordde ‘ik kan dat doen omdat het MIJN event is’. Het coole is, er wordt nog heel vaak over diezelfde brassband gesproken. Door mijn fans……..
Ik geef onvoorwaardelijk aan iedereen die het wil hebben, zoals ik het wil geven en zonder de behoefte aan goedkeuring. Zou je ook mogen (gaan) doen……… Dat is waar ik je met mijn woorden van deze week eens over na wil laten denken. Als je er iets over wilt delen, als ik je een inzicht heb gegeven, wil je dat dan hieronder met me delen?
Hoi,
Gisteren vol enthousiasme begonnen aan je 90 dagen programma en module 1 gedaan. Leuk inspirerend leerzaam! Maar ook veel stof tot nadenken. De eerste opdrachten gedaan maar daarna kwam ik ff niet verder. Nu weet ik waarom, ik had module 1a, deze blog ff nodig. Want dit is precies waar ik al heel lang mee bezig ben, nl het iedereen naar zijn zin maken behalve mezelf. Heb dus nu twee besluiten genomen; 1 ik vraag mezelf af Wil ik dit? En 2 als iemand kritiek heeft op wat ik doe en zeg of op mijn manier dan is dat jammer maar niet meer dan dat! Dank voor deze wijze les. N goed begin van dit traject. Kleurrijke groet en fijne dagen Rolinka
Ha Rolinka, wat fijn dat de blog je geïnspireerd heeft!, daar doe ik het voor.
Dat niet voor iedereen goed kunnen doen a la…maar het ook niet voor iedereen goed moeten willen doen….
Ja ik heb in sommige gevallen ook een “uitgeklede” versie zodat het voor de minder bedeelde ook haalbaar is maar dat moet je eigenlijk helemaal niet doen. Het is dit of niks…
Ik heb heel wat nieuwsbrieven geskipt de laatste weken, vooral op mijn zakelijke mailadres.
Ja jouw mais zijn lang maar ik vind het zeker waardevol om ze te lezen.
Groetjes!
Do it yourrrr way, that’s the only way for you!
Dan mag ik het ook op mijn manier doen…ideaal! 🙂
ha ha ha, goed om te horen Mirjam dat ik mag ‘blijven’, dankjewel 🙂
Lieve Veronique, ik hou van je precies zoals je bent, met al jouw eh’s en veel te lange blogs. Dat maakt jou allemaal niet minder bijzonder. En telkens wanneer ik weer een uitdaging tegenkom waarbij ik merk dat ik dreig te verzanden in “wat anderen ervan gaan vinden” denk ik aan jou (en dat is geen grap) en denk ik, nee, ik mag zijn wie ik ben. En als ze me niet moeten, dan moeten ze maar niet! Zo is het en niet anders. Dankjewel voor de geweldige inspiratie die je bent en blijft!
Lieve lieve Monique. Jij moet zijn wie je bent. Om zo ongelooflijk veel redenen. En als je ooit twijfelt mag, nee moet, je me direct bellen en zal ik je helpen je (weer) te zien zoals ik en velen met mij jou zien ❤❤❤
Lieve Veronique, dat je verdienstelijk hebt paard gereden, wist ik wa ’t daar was ik bij. Dat je een nichtje hebt die Ellis heet, weet ik ook. Maar dat je zo’n oma had, zoals ik zo’n opa had, dat wist ik niet.
Voor mij is dit een prachtig herkenbaar verhaal, misschien wat lang (grapje) maar zo waar! Vaak zijn het juist deze verhalen die je zoveel info geven en ook vérder brengen.
Bedankt voor het delen, vooral blijven doen!
Lieve groet, Willy. 😘
Oh Willy, je bent een lieverd. En ik sta er van te kijken bij hoeveel mensen dit herkenning geeft. Ik dacht echt dat ik de enige was en dat is dus niet waar. En het helpt ons allebei niet maar het voelt toch iets minder ‘alleen’ 🙂
Dat heb je mooi verwoord, Veronique, waarvoor dank! Zoals jij het schrijft is het altijd heel verhelderend voor me. Niet omdat ik het niet weet, maar door de eenvoud van het verhaal, het persoonlijke en kwetsbare komt het juist binnen, waardoor het kwartje valt. ,
Mooi Lotte, merci!
Zo waar Veronique! Ik heb mijn laatste blog aangepast naar de feedback die ik kreeg op een andere blog. Met een ander begin maar niet de mijne met als resultaat dat ik niet helemaal achter het blog stond maar toch maar verstuurd heb. O, ik heb me weer eens laten verleiden om niet bij mijzelf te blijven. En ik voelde t al, maar dat stemmetje dat zei dat het anders moest, schreeuwde te hard. Dus mijn volgende blog wordt weer in MIJN stijl. Lekker pûh!
Liefs, Barbara
Ps: en o ja, ik dacht hier nog bij: no problem, ik los het op door t de volgende keer anders te doen. Dankbaar voor deze super simpele werkende tip🙏🏻
Ja, die is fijn he; ‘no problem’. En verder lieve Barbara, laat het de les zijn om nooit meer iets te delen wat niet echt van jou is. Echt, het commentaar dat je krijgt als je authentiek bent weegt niet op tegen iets sturen waar je niet echt achter staat. Ga voor je visie, ga staan voor wie je bent!
In 1 woord wauw…..
❤
Die brassband….ik was er niet bij maar kan me er alles bij voorstellen!
Ik weet zeker dat soortgelijke muziek vanaf nu spontaan in mijn hoofd gaat spelen als ik mezelf er op betrap dat ik mijn eigenheid inperk ten behoeve van anderen.
Dank voor weer een inspirerend blog. En ja… ik ben fan 🙂
Ha Marleen, met enorm veel plezier gedaan en als deze blog je inspireert om te gaan staan voor jouw eigenheid, dan is mijn missie geslaagd!
wat heerlijk! En zo waar! En dit geeft mij weer vleugels dat IK gewoon mag zeggen wat IK WIL. Want ik ben ik.. ja.. snap je m nog? Ik zit al helemaal in mijn shift. Van keurige berichtjes op facebook naar de berichten die uit mijn hart komen met mijn blauwe banaan. Dankjewel!
Ha Ida, ik kan niet wachten om ze te lezen! Go!
Mooi. Rakend. En je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Nu nog dat zelf helemaal kunnen leven.
Dat kun je Natasja, go for it!
Wat een mooie les heb je, ondanks alles, van je oma geleerd. In elke vervelende ervaring kan ook iets moois zitten. Als je het maar wilt zien.
Ik realiseer me dat ik veel te lang te weinig van mezelf heb laten zien, en me veel te vaak naar een ander voeg. Iets wat nog best een uitdaging is om te veranderen. Jouw blog laat me weer eens zien wat het op kan leveren, privé én zakelijk. Dankjewel!
En leuk dat je in Noorden woonde, ik heb jaren in Nieuwkoop gewerkt!
Haha, kleine wereld he! En ten aanzien van je uitdaging; tuurlijk is dat niet eenvoudig. Maar wat ik heb geleerd ‘I am not saying it is going to be easy, I am telling you it is going to be worth it’. Dat is waar het over gaat. Over 20 jaar terugkijken en weten dat je je nooit echt uitgesproken hebt is iets waar je niet aan moet denken toch? Dat maakt het gelijk al minder moeilijk. Go!
Mooie mail, prachtig inzicht. Het is belangrijk je eigen stijl, voorkeuren, passie te volgen en niet in de aanpassing te schieten voor die zo fel begeerde beloning. Daarnaast houd ik er heel erg van om wel steeds aan te sluiten bij wat een klant aangeeft. Het komt namelijk niet over als ik in mijn stijl heel veel deel als de ander ‘daar’ niet is. Nu strooi jij heel veel en veel komt bij mij (nog) niet binnen. Dat vind ik helemaal niet erg. Ik haal mijn pareltjes er wel uit (en het zijn er meer dan jij kunt terugzien, de zaadjes zijn geplant en schieten nu wortel), precies datgene waar ik klaar voor ben om op te pakken. En dat is soms een half jaar na een blog, mail, video of opdracht van jou. Ik deel je inzicht. En het is waar voor iedereen: wees maar lekker jezelf, er is niemand die dat beter kan dan jij <3
Mooi Anne!, en zo werkt het precies. De zaadjes liggen er. Nu is het wachten op het zonnetje en een regenbuitje 🙂
Zo als jij het schrijft is het en niet anders. Heerlijk oprecht authentiek spontaan mens, je bent goud waard in deze wereld, waar zoveel schijn geleefd wordt.
De mensen die bij je horen zullen bij je komen en blijven, omdat jij jij bent en de waarde zien die jij te geven hebt. Onvoorwaardelijk. je bent GOUD, hou van je.
Lieve Pauly, wat een prachtig compliment! ❤❤.
Het kwam vanavond nog ter sprake: ‘anders zijn dan anderen en er daardoor niet bij horen.’ Het ontlokte me de uitspraak “story of my life” en ik kreeg gelijk bijval van andere therapeuten die rond de tafel zaten. Ik probeer niet meer (oké, meestal niet meer) erbij te horen. “to fit in’ . Ik wil juist mijn eigen ding doen. Wat een ander daarvan vindt raakt me steeds minder. Als ik oké met mij ben is dat het belangrijkste. En niet die ander. Er zijn gele bananen genoeg. Net als afkeurende oma’s, ouders, zussen, buurtbewoners etc. Laat mij dan maar blauw zijn. Thanks Prins.
Jolanda, jij powervrouw. Go!!
Ik vind je wel lief en met mij vele💖
Collette, zo lief dat je dit schrijft! 🙏🙏❤
Wow!Wow! Wow! Die had ik even nodig. Dankjewel! Ik heb vannacht wakker gelegen van een klant die iets van mij vraagt wat echt tegen mijn ethiek ingaat. Ik had vannacht al besloten dat ik bij mezelf ging blijven. Dan maar een boze klant of geen vervolgopdracht. Deze blog bevestigd voor mij dat ik op de goede weg zit. Ik blijf gewoon lekker mezelf met mijn normen en waarden!
Als de mail, die voor mij zo eng was om te sturen, jou heeft aangezet om dit te doen, lekker bij je eigen normen en waarden blijven, dan is het het al waard geweest. Wees jezelf Anouk!
Lieve Veroniek ;-), bij jezelf blijven is zo belangrijk. Maar af en toe de bevestiging/goedkeuring krijgen dat je de juiste dingen doet is niet verkeerd hoor! De goedkeurende comments onder jouw blog moeten jou toch ook goed doen.
Haha, kijk dat krijg je als hele oude ( 🙂 ) bekenden op je blog reageren, die kennen je te goed. Want tuurlijk doen deze comments onder mijn blog me goed, you know me. Toch zou ik hem ook gestuurd hebben als ik had geweten dat niemand er op zou reageren. En wat super tof dat je me leest en dat je dan ook nog de moeite neemt om te reageren <3
Lieve Veronique,
Wat zitten er toch parels in het verleden! Jouw blog roept veel vragen op en gelukkig geeft het ook aanwijzingen.
Ik kon me herinneren dat je laatst ergens schreef dat je deed aan verwachtingenmanagement. En dat kon ik niet rijmen met wat er in deze blog stond, totdat ik onderstaande zin las.
‘Ik geef onvoorwaardelijk aan iedereen die het wil hebben, zoals ik het wil geven en zonder de behoefte aan goedkeuring. Zou je ook mogen (gaan) doen……… Dat is waar ik je met mijn woorden van deze week eens over na wil laten denken.’
Voor mij raak je hier iets heel essentieels aan. Jezelf zijn en daarmee BEN je dan een voorbeeld en daarmee laat je anderen zien dat het ook anders kan. Ja en dat is dan wel een verwachting aangeven. Wow…wat super dit!!! Dank je voor het mega-inzicht.
Meer dan graag gedaan Neeltje. Het blijkt altijd weer dat hoe enger het is om iets te posten, hoe meer mensen je er mee blijkt te helpen. DAt geldt voor mij en dus ook voor jou richting jouw mensen. Leuk dat je deze bijzondere reactie achter laat!
Ha Veronique,
Ik haal veel inspiratie uit jouw geschreven woord. Als ik eerlijk ben, kan ik jouw energie tijdens webinars e.d. niet goed handelen. Je bent voor mij dan te overpowering. Maar jouw boodschap en de wijze waarop je zo lekker recht voor zijn raap dingen zegt, daar hou ik van!
Ik ben dus heel blij met jouw lange mails/blogs, want die kan ik op mijn tempo lezen (en ik “hoor” jouw manier daarin door) en mán wat zijn ze vaak spot-on!
Ik vond deze blog fijn, omdat het me er nog eens aan helpt herinneren dat ik mijn eigen visie moet blijven volgen en niet in de wensenbrij van anderen mee moet gaan om maar aan klanten te willen komen. Want dat werkt nu eenmaal niet…
Thanks for reminding me…
Meer dan graag gedaan! Enneh, dat hoor ik meer hoor van die webinars maarreh, dat ga ik niet veranderen 🙂 Dat begrijp je vast wel na deze blog. In dit geval zou ik zelfs niet weten ‘hoe’ 🙂 Wat super fijn dat je dan dus wel wat met mijn blogs kunt, daar schrijf ik ze voor! Succes!
Bij deze wil ik je graag mijn waardering geven voor de tijd die steekt in al je geweldig aan elkaar geplakte woorden. Ik dien er telkens zelf tijd voor te maken om het te lezen maar vind het elke letter waard! Bedankt.
Wow Patricia, dat raakt me! Echt! Weet je, ik ben ook maar gewoon een mens die zich iedere week weer afvraagt ‘wat kan ik nu deze week schrijven waar ik een ander mee kan helpen? Waar ik een ander een waardevol inzicht mee zou kunnen geven?’ Dat maakt ook dat je af en toe met trillende vingers op de verzendknop duwt, zoals met dit blog. Want het is toch wel heel persoonlijk. Dat je de moeite neemt om me dit te laten weten maakt dat ik met nog meer plezier en intentie mijn volgende blog zal kunnen schrijven. Dank je wel!
Hey Veronique, altijd inspirerend jouw mails. Ik doe het business programma, loop lichtelijk achter maar heb er al zoveel aan gehad! Zelfs als zou ik nu stoppen (module 4), dan is het het al waard geweest. Voor mij is dit onderdeel van mijn bewustwording, gaan staan voor wie ik ben (wat ik al lang weet maar niet altijd zo goed in ben) en zo herkenbaar dat aanpassen aan je oma (vader, leidinggevende, dominee of wie dan ook). Ongoing process… Blij met jou! Lidia
Goh Lidia, ik ben een dankbaar mens. Dank je wel voor je lieve woorden. Mega waardevol en wat heerlijk dat ik dit voor je kan doen. En we zijn pas net begonnen!!
Wow! Super 🙏🏽 Bedankt voor het delen, heel helder en een eye opener. Zo waar.