Ik ging naar mijn dure businesscoach en kreeg een kostbare les van serveerster Stacy.
Ik ben net terug van 10 dagen Canada en de Verenigde Staten. Ik ben daar heen gevlogen om mijn kennis te vergroten, om dingen nog beter te kunnen, te leren hoe het anders en slimmer kan. En oh, word ik daar blij van. In zo’n inspirerende omgeving te zijn, man de ideeën springen weer mijn oren uit. (zie ook mijn blog van vorige week) Dat mag eigenlijk ook best met mijn coach, want laat ik het zo zeggen; ze is niet gratis J En weet je wat nou het gave is, dat ik aan haar een vet bedrag betaal en dan op het terras van de Lobster King in een stadje in South Carolina, één van de belangrijkste lessen van die 10 dagen kreeg van serveerster Stacy. En die les wil ik graag met je delen!
‘Zou u voor mij…..?’
Stacy begroette en bediende ons meer dan vriendelijk. En tussendoor kwam ze nog een keer vragen of het smaakte. Het mooie aan South Carolina is (ik ben en blijf dochter van een kruidenier he…) dat ze je drankje gratis bijvullen en Stacy bleef maar bijschenken. Tussendoor kwam ze naar ons toe met de vraag of het allemaal smaakte, of we nog iets wensten. En of, als we tevreden waren, we dat met andere mensen wilden delen. Waarop ze een voorgedrukt kaartje overhandigt met de juiste link om op TripAdvisor onze mening over ‘the Lobster King’ te geven. En mijn mond viel open………. Ze vroeg het gewoonweg. Het stond niet op de factuur, niet op de menukaart, niet op de deur bij het verlaten van het pand. Ze vroeg het rechtstreeks aan ons. Enneh, ik deed het ook gelijk. Hoe simpel kan het zijn?
Hoe vaak vraag jij?
Ik heb het boek ‘Ask and it is given’ en dat is een steengoed boek. Daarom was ik ook een tikkie boos op mezelf dat ik van haar deze les weer eens om mijn oren moest krijgen. Ze legde uit hoe belangrijk recensies op TripAdvisor voor hen zijn en ik zat maar te knikken. En ondertussen dacht ik ‘dat zijn ze niet alleen voor jou, maar voor iedereen!’. Je kunt wel heel hard over jezelf roepen hoe geweldig je wel niet bent en wat je allemaal wel niet voor iemand kunt betekenen, je bent uiteindelijk zo goed als de recensie van je laatste klant. Enneh, hoe vaak vraag je die? Zal ik het gelijk maar zeggen; te weinig. Ik heb best een mooi rijtje op mijn website staan, maar nog veel te vaak gaat er hier jubeljuich iemand de deur uit. Die roept ondertussen wat mooie kreten en oen die ik ben vraag dan niet ‘vind je het goed als ik je citeer?’. Ik vergeet ook nog te vaak na afloop een mail te sturen om te vragen wat ze er van vonden en of ik hun mening mag vermelden op mijn website. Terwijl het zo belangrijk is. Hoe vaak neem je zelf niet het definitieve besluit over iets pas NADAT je de recensies van die persoon of het product hebt gelezen?
En je hoeft het alleen maar te vragen.
En dat geldt niet alleen voor recensies, dat geldt voor alles! Ook voor de verkoop. Want ook daarin liet Stacy een geweldig staaltje zien. We kwamen er vol goede voornemens voor alleen een salade en we gingen met een compleet 3 gangen menu de deur uit. Want ze liet ons zien wat voor lekkers ze allemaal hadden en de manier waarop ze het bracht was onnavolgbaar en ook weer zo eenvoudig. ‘Gingen we op een salade kauwen of wilden we onszelf op een écht lekkere maaltijd trakteren?’, waarop ze een menu noemde waar het water me van in de mond liep. Als ze dat niet had gedaan was het op zeker weer een Cesear Salad geworden. En of we zeker wisten dat we het warme chocoladetoetje over wilden slaan? En je weet natuurlijk wel wat daar mijn antwoord op was 🙂
‘Zou je dat nu wel doen?’
Het vragen om de deal, ik weet dat voor heel veel op die vraag nog zo’n ‘ding’ zit. En ik vind hem zo logisch. Jij hebt een probleem, ik kan je er mee helpen en dan stel ik de vraag ‘zullen we het samen op gaan lossen, zullen we daar direct een afspraak voor maken?’. En ik weet dat je nu mogelijk direct verkleurd van mijn directheid. Maar als je de dokter belt met een klacht, dan zegt de assistente toch ook niet ‘je weet dat we je er mee zouden kunnen helpen, bel maar terug als het goed voor je voelt’ of iets dergelijks. Dan maak je toch ook gewoon gelijk een afspraak. Dat heeft niets met opdringen of pushen te maken maar met het willen oplossen van de situatie. Als je klant nu pijn heeft, waarom zou je hem/haar dan bloedend de straat op willen laten gaan? Welk nut heeft dat? Welk doel dient dat? Waarom zou je haar niet gewoon concreet je hulp aanbieden? Gisteren bekende een hele dierbare klant dat, toen iemand zich in wilde schrijven voor haar workshop, ze als antwoord gaf ‘zou je dat nu wel doen?’. Daar was ze zelf toch ook wel van geschrokken. Maar ze staat daarin niet alleen, ik weet dat daar bij velen zo’n drempel ligt.
‘Ja, maar ze weten toch wat ik voor ze kan doen?’
Nee, dat is nu precies de denkfout. Dat weten ze niet! Dat is voor jou zo klaar als een klontje, maar voor de ander niet. En wij laten mensen daar maar een beetje naar ‘raden’. En vinden het dan nog gek dat we onze omzet(doelen) niet halen. De bal ligt op de stip en je doet geen concreet voorstel of in ieder geval een aanzet daartoe. Ik rond mijn gesprekken altijd concreet af met ‘dit is dus je probleem, dit zou mijn oplossing zijn, zullen we dat gaan doen samen? En zullen we daar ook gelijk een afspraak voor maken? Denk aan die dokter; die zegt toch ook niet ‘laat het eerst nog maar even erger worden en als je dan bijna niet meer te redden bent gaan we er wel een keer naar kijken’. Enneh, die doet in veel gevallen met minder passie zijn vak dan dat jij het doet. Mijn dokter in ieder geval………….
Dus, vraag wat je wilt. Vraag wat je nodig hebt. En vraag de klant gewoon om de deal. Anders zul je het nooit krijgen. Simpel eigenlijk hé…………
Wat doet deze mail met je? Wat heb je er van geleerd? Wat heeft Stacy jou geleerd door het gewoon te vragen? Ben heel benieuwd. Wil je het hieronder laten weten?
Enneh, van Suzanne ook weer voldoende geleerd hoor 🙂 Daarover meer in mijn volgende blogs.
Reacties zijn gesloten.