‘Je hebt het me nooit gevraagd….’

‘Jij werkt hard, het is belangrijk dat jij goed slaapt’

Ik ben een aantal jaren lid geweest van een ondernemersnetwerk van vrouwen en daar zat een dame in die hele speciale dekbedden, hoeslakens, overtrekken etc. verkocht. Ze is er enorm enthousiast over, als ze begint te praten dan geeft ze bijna licht. Alleen, op de momenten dat ze er over sprak merkte ik dat ik geen behoefte had aan nieuw bedden- of linnengoed, dus mijn deur ging het altijd voorbij.

Tot een vriendin mij enige tijd geleden iets over hetzelfde bedlinnen wilde vertellen. ‘Jij werkt altijd hard, jij moet goed slapen. Nachtrust is belangrijk voor jou en ik heb iets wat maakt dat je nog beter zult slapen. Zal ik het je vertellen?’ En ping, daar ging ik. En met een lading beddengoed, waarvan ik vooraf al besloten had het niet nodig te hebben én een hele speciale pyjama voor mijn moeder, weer naar huis. Kassa!

Een paar weken later kom ik die eerste dame tijdens een netwerk bijeenkomst tegen en vertel haar heel enthousiast ‘Ik lig onder jouw beddengoed! Slaapt inderdaad heerlijk’. Waarop ze me aankijkt en denkt ‘Ik heb het jou helemaal niet verkocht’. En dat klopt, ik heb het bij een collega van haar gekocht. Waarop ze me, terecht, de vraag stelt: “Maar waarom niet bij mij?”

Ik moest er even over nadenken, waarom eigenlijk niet? En toen kwam het té simpele antwoord: ‘Je hebt het mij nooit gevraagd…..’ Bingo! Want toen ik na ging denken realiseerde ik me dat ik wist dat ze speciale lakens verkocht.

Echter, ze vertelde er altijd algemeen over, raakte daarmee nooit mijn persoonlijke pijn,  zoals haar collega dat wel deed,  en had me gewoon letterlijk nooit op de man af gevraagd ‘Heb jij geen nieuwe lakens nodig?’ Wat op zich geen gekke vraag was geweest; ik ken haar al minstens 3 jaar van het netwerk en iedereen koopt toch in 3 jaar wel minstens 1 nieuw setje lakens? Toch? Té simpel hè? Ik schrok er zelf van.

Tot het me zelf overkwam……… Toch………. Iets met loodgieter en lekken ????

In dat gesprek werd mij bevestigd dat je het in ieder geval kunt vragen. Naar mijn mening doe ik dat altijd wel. Tot van de week. Ik word wakker en krijg een appje van een oud-klant die me zeer dierbaar is, soms heb je wel van die klanten met wie je gewoon een extra klik hebt. Al een tijdje gaat ze door mijn hoofd ‘Hoe zal het met haar zijn?’ ‘Ik moet haar eigenlijk eens bellen’. Met de nadruk op eigenlijk……….. wat ik vervolgens niet deed om 100 domme redenen.

Toen ik van de week wakker werd onder mijn heerlijke dekbed ????, had ik een appje van haar. Zo cool, ze ging een bepaalde training volgen en was helemaal hotel de botel, zo blij. Ze was er helemaal klaar voor en het ging nu echt gebeuren. Ik hou écht van haar dus mijn eerste gedachte was ‘Oh wat fijn, dat gun ik je zo!’  Tot ik dacht ‘Ho wacht even………… maar dit kan ik je ook leren! Waarom doe je dit niet bij mij???’ Eigenlijk hoefde ik dat niet eens te vragen, het antwoord kwam hoppa recht in mijn gezicht; OMDAT IK HET NIET GEVRAAGD HAD. 100 keer gepland, maar nooit gedaan. En zij gaat niet zitten wachten tot de telefoon gaat, zij volgt haar gevoel.

‘Ze weten toch dat ik het doe………..’

Het lastige is dat we denken dat ‘als ze wat willen, dan komen ze wel, ze kennen me toch?’. Zeker is dat soms ook het geval. Echter, heel vaak worden ze getriggerd door een collega. Is het een kwestie van net het juiste aanbod op de juiste tijd en hatseflats, daar gaan ze. Heeft niets met niet-loyaal zijn te maken of iets dergelijks, hoef je ook geen persoonlijk drama van te maken.

Ze ruiken iets waar ze precies op dat moment merken dat ze er eigenlijk wel trek in hebben en ze drukken op de knop. Done. Zonder te denken ‘Waar en bij wie zou ik dat nog meer kunnen kopen en is dit niet vervelend voor? 

Ga jezelf maar na. Je zit in een webinar, er komt een aanbod voorbij dat aansluit bij wat je wilt en ook nog eens een bonus om van te watertanden: Verkocht! Toch? Dat is gewoon een gevoel, een impuls. Zo doe ik het zelf ook en zo deed die hele leuke, nu dus oud-klant ???? dat ook. Zegt alles over mij en niets over haar.

Dus, de volgende keer dat je denkt ‘Ze weten waarvoor ze bij me terecht kunnen’, zou ik er niet volledig op vertrouwen. Als je wilt dat ze klant worden, vraag het ze gewoon. Enneh, speel daarbij ook ietsje in op de persoonlijke situatie, hou geen algemeen verhaal.

Als iemand af en toe door je hoofd schiet, benader ze gewoon. ‘Nee’ heb je en ‘ja’ kun je krijgen toch? En echt, dat soort vragen schijn je ook gewoon te overleven ????. Zolang je de ander nergens toe dwingt is er toch niets aan de hand? Is het gewoon een vraag zoals wat iemand vanavond gaat eten en of jullie kunnen carpoolen naar een bepaalde training. Maar ja, ons ego maakt er altijd een heel gedoe van. Mag best, maar de beddengoeddame krabbelt denk ik wel achter haar oren en dat doe ik zelf natuurlijk ook met mijn klant die niet mijn klant werd ????.

Zeg eens eerlijk? Vraag jij altijd om de deal? En dan écht, concreet? Niet ‘ongeveer’ en ‘Ze weten het toch wel’. Of dat je denkt dat je de ander een aanbod hebt gedaan maar die persoon heeft geen idee ???? Wat heeft dit artikel je dan geleerd? Wil je het hieronder met me delen?