Duikplanken en fluwelen kussens. En hoe die jouw succes in de weg staan.

De hoge duikplank heeft 2 uitgangen

Voordat ik verder ga met dit verhaal: deze keer is het niet autobiografisch. Ik haat zwemmen (zelfs een hittegolf krijgt mij het water niet in) én ik ben voor niet veel dingen bang, maar ik heb oprecht ernstig hoogtevrees. Enneh, acquisitie n.a.v. dit blog wordt niet op prijs gesteld ????. Dus aan de ene kant kan ik met groot respect kijken naar mensen die ijsberen op een duikplank, ze doen alles wat ik niet wil of durf. Aan de andere kant is het wel het verkwanselen van al je talenten en vaardigheden en dat vind ik nu weer níet zo’n slimme actie.

Ik zie namelijk veel coaches en therapeuten al lange tijd heen en weer schuifelen op die beruchte duikplank omdat ze geen keuze maken. Aan de ene kant is er het gapende gat, de sprong in het diepe, het angstaanjagende feit dat je moet springen. En springen staat hier voor ‘doen’, een keuze maken om je dromen te realiseren. No matter what. Ook al heb je je (zwem)broek vol. Op zich is dat in een zwembad dan weer niet zo handig, maar daar heb je tegenwoordig van die aparte zwembroekjes voor ???? (#wegexcuus).

Aan de andere kant van de duikplank is het trappetje. Dat ga je af als je afscheid neemt van je ondernemerschap. Afscheid neemt van een droom die mogelijk al langere tijd niet meer als een droom, maar als een last voelt. Alleen voelt die trap af gaan als een afgang. Als opgeven. Wat moet ‘men’ er wel niet van denken als je stopt met je praktijk, ego-technisch een dingetje.

Je twijfelt tussen deze twee opties. Al een hele lange tijd. Je durft niet te springen want oh, oh, oh, dat is toch wel eng. Eraf stappen is echter ook bijna onmogelijk, je droom loslaten voelt te groot. Dus doe je niets en stiefel je rond op die plank. Op eenzame hoogte. Letterlijk en figuurlijk alleen. Echter, als  je zou springen, hoe eng dat ook is, kun je erop vertrouwen dat je onderweg vleugels krijgt. Als je van de trap afloopt en deze droom achterlaat, creëer je ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe kansen, een nieuwe toekomst.

In die zin is ieder besluit dus een prima besluit, zolang je maar iets besluit en niet blijft staan. Toch doen heel veel coaches en therapeuten dat juist wel. Jij ook? Hoe lang doe jij al niets? Schuif je een besluit voor je uit en gebeurt er ondertussen niets. Wacht je op toestemming of een wijziging van de situatie die kiezen makkelijker zou maken. Alleen gaat dat niet gebeuren, daarop hopen maakt dat je alle zelfverantwoordelijkheid weggeeft. En daarmee je kans op succes.

Dan dat kussen, dat fluwelen kussen

Na de Facebook live heb ik met wat mensen gesproken waarom ze niet springen of de trap af gaan. Ik vroeg ze of ze zich deze situatie, los van het feit dat het redelijk oncomfortabel, uitzichtloos en weinig aantrekkelijk is, (financieel) konden permitteren. En toen kwamen we tot waar het werkelijk over gaat.

Als er geen innerlijk verlangen of financiële noodzaak is om te springen of de trap af te gaan, dan begrijp ik dat je pijn vermijdt. En dat is waar dat fluwelen kussen om de hoek komt kijken, ik noem dat altijd je ‘luxe probleem’. Het is een alternatieve bron van inkomen zoals een baan, een partner, een erfenis, een uitkering of bijvoorbeeld een interim klus. Dan ga je toch de pijn van het springen óf de trap af gaan terecht lekker uit de weg?

Stel, je zou een financiële verantwoordelijkheid hebben. Als je op de plank blijft staan is er geen geld voor de huur. Of je pinpas doet het niet als je hem bij de Jumbo door het apparaatje haalt. Er komt geen water uit de kraan of je zit in het donker omdat je gas en licht zijn afgesloten.  Mocht er ooit een deurwaarder bij je voor de deur staan, dan spring je direct of loop je de trap af, maar je doet iets!

Als ik dit aankaart bij mensen die dat extra inkomen hebben, herkennen ze dat gelijk. Ze realiseren  zich dan dat ze altijd dachten dat dat inkomen ‘veilig’ was, maar het ze juist weerhield van het realiseren van hun dromen. Ze ervan weerhield om te springen.

Met name als mensen een interim klus doen is dat killing voor het bouwen van je praktijk, voor het van die plank af springen. Want er komt altijd wel weer een volgende klus die dan ook nog leuk is. Zeg je tenminste. En je denkt dat je ondernemer bent, maar in mijn ogen is een interimmer geen ondernemer. Je bent in loondienst met alleen een andere salarisconstructie. 

Maar ook een partner die je financieel ondersteunt kan een bottleneck zijn om dit soort lastige keuzes te maken.

Als de nood hoog is, spring je. Of ga je wat anders doen (de trap af), maar je blijft niet staan. Alle obstakels die je tot dat moment ziet, voelt of waarvan je meent dat ze er zijn, vallen dan weg.

Een deel van je Urker mannenkoor is een prettig  excuus.

Ja, dat is niet fijn hè, deze uitspraak? Ik zal eerlijk zijn: de eerste keer dat ik zelf deze conclusie trok, stond ik ook niet echt te juichen. Want dat Urker Mannenkoor ken ik, er zijn ook in mijn hoofd hordes heren voorbij gekomen.  Omdat ik soms onzeker was, kon ik dit niet. Omdat iets echt te ver buiten mijn comfortzone lag, kon ik dat beslist niet doen. Of ik had een aantal praktische dingen waarom ik niet kon starten of niet kon groeien: mijn logo was fout, mijn site nog niet af, mijn programma nog niet optimaal, er was nog een randvoorwaarde niet ingevuld. Man, man, wat heb ik het mezelf moeilijk gemaakt.

Ik geef een heel cru voorbeeld en ik had al een kijkwijzerwaarschuwing afgegeven, hè? ???? Stel: je woont in de Sahel, je bent moeder en jij bent verantwoordelijk voor het vinden van water voor je zoontje. Hij begint te huilen, hij heeft écht erge dorst. Leef je heel even in in deze situatie.

Er is een bron op 10 kilometer afstand en niemand anders dan jij kunt water halen. Zouden er dan excuses zijn? Over dat je de juiste schoenen niet hebt, je de route niet uit kunt draaien via Google Maps, je telefoon straks leeg is, je beste spijkerbroek in de was zit……… Is het water wel van goede kwaliteit? En moet je het in een pan halen, in een emmer of in een jerrycan? Wat denk je zelf? Je pakt iets waar water in kan en begint te lopen, je kind heeft dorst. Je springt.

Al dat gedoe over het juiste schoeisel en waar dat water dan in moet, zijn dan ineens allemaal onzin excuses die je je kunt permitteren als je gewoon een kraan open kunt draaien. Je denkt dat het legitieme excuses zijn, maar als de nood aan de man is, blijkt het onzin te zijn en zet je je er zo over heen.

Terug naar de duikplank. Als er een alternatieve bron van inkomen is, spring je niet en stap je er niet af. Wat jij als terechte obstakels lijkt te voelen, blijken fake excuses te zijn als de nood echt aan de man komt. Als dat inkomen weg zou vallen. Er zijn 3 mensen die al net zolang door Suzanne gecoacht worden als ik. Die exact hetzelfde bedrag in hun kennis geïnvesteerd hebben. Eentje heeft er nog nooit een dollar mee verdiend, die andere 2 verdienen nog niet een kwart van wat ik verdien. En waarom niet? Er is geen noodzaak……… Eén keer heeft Suzanne een klant ter plekke haar erfenis voor 5 jaar vast laten zetten en die persoon groeide dat jaar 6 keer sneller dan de 3 voorgaande jaren samen.

Dus herken je nu dat gemieremeut, laat dan ergens de geldkraan dichtdraaien. Neem een financiële verantwoordelijkheid zodat je er écht voor moet gaan staan. Laat van nu af aan de hypotheek eens van jouw rekening afschrijven. Zorg dat je niet meer bij je spaartegoed kan komen, stop met het aannemen van die interim klussen. Trek dat fluwelen kussen onder je kont vandaan!

Wedden dat je zo een keuze maakt? Een aanloop neemt en die plank afspringt! Met of zonder luierzwembroek aan? Of de trap afloopt op zoek naar een andere uitdaging, een nieuwe droom of in ieder geval iets waar je je geld mee kunt verdienen?

Hoe zit het met jou? Sta je ook te drentelen? Denk je dat je legitieme excuses hebt, of verkeer je gewoon in een te luxe situatie? Wat doet dit blog je dan inzien? Zou je dat hieronder met me willen delen?