Douze points voor Emma

Het songfestival. Wow! Wat valt daar een hoop over te zeggen. En niet alleen over Duncan met zijn geweldige prestatie waar we hopelijk deze keer niet 44 jaar op hoeven te teren.

En ook niet alleen over Madonna en haar performance. Je weet het, ik ben een echte omdenker. Ik zie namelijk gelijk kansen. Als ze daar een miljoen voor betalen dan kan ik dat ook wel vragen, mijn zangkwaliteiten zijn ongeveer gelijk aan die van haar 😊.

Daarbij denk ik heel eerlijk gezegd ook dat het Madonna, nadat het bedrag gestort is, een worst is wat ‘men’ ervan vindt. Iets met ‘wie het laatst lacht lacht het best’ en dat is voor mij ook een leermoment. Want hoeveel van ons willen niet gelijk 6 weken onderduiken omdat er 1 negatief ding over ons gezegd is op Facebook? ‘Oh help, kritiek’. Wees eens eerlijk?

Er was nóg iemand die spraakmakend was en dat was Emma. Emma Wortelboer. Gekleed in een roze fluffy bodywarmer met dito legging. Een ketting om haar nek die in de Schilderswijk douze points zou scoren. Zwarte nagellak. Degene waar iedereen, nog voor hét roemruchte moment, al een oordeel over had. Zelfs zij die zeggen zonder oordeel te zijn. Degene die de punten voor Nederland mocht geven en vervolgens compleet uit haar dak ging toen Duncan won. Díe Emma.

Want mogelijk heb je de beelden gezien waardoor heel Social Minnend Nederland over haar heen viel. Ze lachte, ze huilde, ze was compleet HY-STE-RISCH na deze historische overwinning. En tsja, dat is natuurlijk veel te veel van het goede in ons kikkerlandje. Je kop vooral niet boven het maaiveld lieverd, hup dat ding er af.

Wat uitspraken over haar die ik online vond:

• Je schaamt je toch rot als ouders als je je dochter zo ziet staan op TV? #emmawortelboer
• Ik had tot zaterdagavond nog nooit van #emmawortelboer gehoord. Was dat maar zo gebleven… Die sneer naar Madonna, prima en terecht. Maar eerst dat idiote blije gehuppelkut bij de punten en daarna nog het hysterische overdreven gekrijs… nee, dat had voor mij niet gehoeven.

En nog een berg reacties met een seksuele lading die ik hier niet zal herhalen, mijn moeder leest deze e-mails ook…………

Toen was er die lieve reactie van haar vriend. Dat we het allemaal ok vinden als we in werkelijk belachelijke oranje outfits, meer dan halfdronken, lallend over straat gaan na een overwinning van het Nederlands elftal. In de tijd dat dat nog gebeurde. We hossend alle woonboten in de grachtengordel laten zinken en dat is ‘heel normaal’.

Dat er mensen op TV komen na de kwalificatie van Ajax voor de Champions League waarvan ik dacht ‘OMG, wat zullen ze zelf denken als ze dit terug zien wanneer hun promillage is gezakt?’

Nergens heb ik daar iemand op Twitter iets over horen zeggen: goedschiks of kwaadschiks. De beelden gaan niet viraal op Dumpert, terwijl uitdossing, uitspraken én ‘staat van zijn’ daar best toe uitnodigden. Nog geen 10 seconde video, geen onvertogen woord, dat is ‘de norm’.

Uit je dak gaan voor het winnen van het Songfestival is dus ‘niet normaal’. Voor Emma is deze winst hetzelfde als wanneer onze 11 mannen wereldkampioen worden. En dus was het niet meer dan normaal dat ze zo stond te juichen. Maarja, dat zijn niet de lijntjes die ‘men’ hanteert, dat ‘hoort’ niet.

Waarom ik dit aanhaal? Omdat het in het ondernemersland exact hetzelfde gaat. Daar is ook een norm, eentje waar je liever niet van afwijkt als het aan de meute ligt. Lijntjes waar je binnen blijft, je hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Gemiddeld blijven. Echter, als je gaat voor de ‘grijze massa’ dan zal middelmatig succes je deel zijn. En dat is ok als dat voor jou het doel is. No problem!

Tot je meer wilt dan dat. Voelt dat je voor meer geboren bent dan dat. Geen genoegen neemt met ‘middelmatig’ en waarom zou je ook? Leef je je missie met middelmatig? Bouw je echt je droom als je tussen de lijntjes blijft? Zeg en doe je dan wat je wérkelijk wilt of hou je je dan gewoon keurig aan de norm? Zeg eens eerlijk?

Ik doe daar niet aan mee. En yep, dat maakt dat je af en toe iets moet incasseren. Geen enkel probleem, mijn droom is dat waard. Hoort er allemaal bij, het maakt me een grote meid. Zoals Madonna het geen fluit kan schelen. Zoals Emma nog altijd in een juichmodus is, zelfs na alle bekrompen commentaren. Ze heeft een jaar lang een programma gemaakt #emmadouzepoints om deze droom waar te maken, wie denk je dat er het hardste lacht?

En jij? Wat ga jij doen om je dromen waar te maken? Buiten welke lijntjes mag jij leren kleuren? Aan welke normen hoef jij je niet langer te conformeren behalve die van jezelf? Wil je het hieronder met me delen?