Maandagavond 19.30 uur. We zitten buiten te eten maar onze blik is naar binnen gericht, naar de televisie. Die op stand 23 staat omdat we hem anders buiten niet kunnen horen. Nog een paar minuten en dan komt hij aan. Ik zit met een tissue in mijn hand. Ik moffel hem een beetje weg al hoeft dat eigenlijk niet. Mijn kids weten al lang dat ik weer zit te janken. Ik kan het niet helpen. Ik zie die reus na 72 uur uit het water komen en denk alleen maar ‘amen’. Wat een held. Wat een prestatie.
Ik heb 200 kilometer lang naar de livestream gekeken. Nou ja, bijna 200 kilometer lang. En dat voor iemand die zwemmen haat. Echt vanuit mijn tenen. Ik merkte dat ik af en toe de beweging mee ging zitten maken. Hem een stukje wilde helpen. Me afvroeg hoe je rechterschouder voelt als je hem na 160 kilometer wéér uit het water moet halen. Ik vroeg me af hoeveel slootwater hij al binnen had gekregen. Ik vroeg me ook steeds af wat dat plastic mapje aan een touwtje ertoe deed. Ik kreeg geen antwoorden maar ik bleef kijken. Wat gaat er door je heen als je in uur 44 weet dat je er nog ruim 28 moet? Wat is dat lijf sterk maar shit wat moet je dan mentaal ook van ijzer zijn. Wat een held.
Tot hij na het beklimmen van die trap (ik denk dat dat een punt van aandacht is voor de eventueel volgende poging, die trap kan handiger als eerste contact met de aarde na 72 uur……..) ook nog eens zijn mond open deed en ik na ‘amen’ ook nog heel hard ‘halleluja’ riep. Keihard aan de reactie van de buren te peilen en we wonen vrijstaand 😊.
Hij zei: ‘als het de eerste keer niet lukt dan doe je het toch gewoon nog een keer…….’
Ik sprong op, ik gaf een schreeuw tegen de TV binnen: ‘ja, zo is het, dát is hoe het werkt! ’ Mijn kinderen vonden inmiddels de tissue het minst rare aan mijn gedrag die avond, mijn man haalt zijn schouders op naar onze buurman……… En ondertussen werd Maarten, die een klein beetje ook ‘mijn Maarten’ is sinds hij vorig jaar oktober op ons event sprak, van mijn held ineens mijn superhero! Hij was al bovenmenselijk in zijn prestaties, nu ook nog eens in zijn uitspraken. Dit is precies zoals het is!
Alle dingen die bij mij nu min of meer succesvol zijn waren in eerste instantie niets minder dan flops. Mijn eerste paar webinars geen kijkers. Toen waren ze er wel maar bleven ze niet kijken, ik zag langzaam doch zeer zeker het aantal deelnemers van 4 naar 0 gaan. Toen bleven ze wel maar stelde er niemand een vraag. Toen bleven ze, stelde ze vragen en kochten ze niet. En zo verder.
Eerste workshop geen deelnemers, toen 3, toen 4 waarvan er 2 zich weer afmelden en 2 niets van zich lieten horen. Had ik wel mooi een cake die avond voor thuis, maar ik had liever een workshop gegeven. De keer erna wat vriendinnen uitgenodigd, zodat er in ieder geval iemand zat. Vorig jaar had ik 250 mensen op mijn event. Mijn eerste 3-daagse event! Allemaal goed gekomen omdat ik niet opgaf.
Met alles wat nu werkt ging het eerst zo. Maar ja, wie zegt dat je het niet nog een keer mag proberen. En nog een keer. En als het moet nog een keer. Net zolang totdat het er wel staat zoals je in gedachten had toen je het initiële idee kreeg.
‘Winners are not people who never fail. They are people who never quit’
Opgeven is soms zoveel makkelijker. Ik weet het, het voelt voor mij ook zo. Maar als ik me dan realiseer wat ik uiteindelijk opgeef als ik deze actie opgeef, dan ga ik toch weer door. Ik herhaal en evalueer tot het beter is, tot het wel werkt. Als het niet lukt doe je het toch gewoon nog een keer. Ik hou van simpel. Dit is simpel.
Hoe is dat voor jou? Wat doe jij als het lastig wordt? Wat doe je als je op het punt van opgeven staat? Wil je dat hieronder met me delen? Weet je trouwens wat ik doe als ik (bijna) op dat punt ben? Ik luister naar dit nummer van The Script: Superheroes. Helpt me altijd om het toch nóg een keer te proberen. Wat voor Maarten werkt, werkt ook voor mij.
Reacties zijn gesloten.