Vanmorgen was ik in de sportschool en ik had uitzicht op een nogal gespierde Fransman die een topprestatie aan het leveren was op zijn apparaat. Het zag er iig zeer indrukwekkend uit (niet alleen de man zelf 😊) maar ook het gezicht dat hij trok, de geluiden die hij maakte; daar werd gewerkt. Het (b)leek vooral uit wat hij na iedere reeks deed; hij kwam dan van zijn apparaat af, pompte zich wat extra op (zo leek het althans) en met zijn armen iets van zijn lijf liep hij een paar keer zeer imposant langs zijn apparaat (en voor mij….) heen en weer. Alsof hij zojuist de Tour de France gewonnen had met zijn set. Na 5 keer heen en weer, klom hij er weer op en herhaalde de riedel zich opnieuw. Inclusief het loopje.
Ik was zeer onder de indruk.
Sterker nog, ik dacht ‘shit, wat sta ik hier nu eigenlijk te trutten als ik dat zie’. Terwijl ik eigenlijk best wel trots ben op wat ik inmiddels kan en hoe sterk ik ben geworden.
Goed, de Tour was klaar en het toeval wil dat zijn machine de volgende in mijn trainingsschema was. Dus ik gooi mijn handdoek over de zitting heen, stel hem af op mijn lengte en wil het gewicht aanpassen. En toen viel ik bijna van dat apparaat af…………….
Wat bleek? Hij had op 90 kilo getraind en ik train daar op 80 kilo. En zelfs ook al een tijdje. Alleen zonder de geluiden, het ingewikkelde gezicht en het apenloopje tussendoor. Even dacht ik nog ‘zal hij het gewicht hebben aangepast nadat hij klaar was?’, maar ik wist dat dat niet waar was, want toen stond ik er al naast. Ik was een tikkie flabbergasted. En ik werd ook uitgedaagd. Omdat ik, met wat ik nu wist, stiekem keihard moest lachen om de show en de poppenkast, dacht ik ‘ik doe hem ook op 90’. Wat bleek? Ik vermoed dat ik morgen wat meer spierpijn heb, maar het was beslist geen onmogelijke opgave, of ver boven mijn macht of kunnen. Ik hoefde ook nog niet half zo hard te kreunen……..
Moraal van het verhaal; we zijn zo vaak onder de indruk van wat we menen te zien, van wat we denken dat een ander draait, van de omzet die we denken dat een ander heeft. In mijn programma’s doe ik wel eens een test, omdat ik weet dat dit heel vaak gebeurd. Iemand doet actief mee, weet veel antwoorden, ziet veel mogelijkheden voor anderen en hup ‘die zal wel veel meer draaien dan ik’. Wat dan vaak in de praktijk niet zo blijkt te zijn. Want als ik dan vraag ‘wat denk je dat ze draait?’ (met toestemming! 😊) dan blijkt vaak dat de indruk is dat het 3 of 4 keer meer is dan dat zij of hij in werkelijkheid doe. En daarmee maken we onszelf gek.
We staren ons vaak blind op het niet bestaande succes van iemand anders.Â
Dat beeld wordt gevormd  door wat zien en daar verbinden we conclusies aan; geweldige branding, mooie shoots, prachtige visuals, de mooiste website en daarnaast ook een geweldige lifestyle die overal gedeeld wordt. Terwijl die eerste paar zaken gewoon gekocht/betaald kunnen worden ook al heb je zelf nul klanten en de tweede is vaak het gevolg van het inkomen van een partner of iets anders want ik weet dat het uit die business  niet betaald kan worden. Het is zo vaak een mooie maar lege doos en jij staart je er blind op.
En dat is niet het enige……
Je laat je je er ook klein door maken, zoals mij vanmorgen ook gebeurde. Gemakshalve gooide ik mijn eigen prestaties, waar ik tot dat moment best trots op was, maar even overboord door wat ik meende bij een ander te zien. Maakte ik mezelf klein. Waanzin!!! En eeuwig zonde.
Want wat nu als ik niet gezien had dat we nagenoeg hetzelfde gewicht trainen, was ik in een rotbui naar huis gereden en nu liep ik op wolkjes.
Het gaat om jouw pad, om jouw cijfers, om jouw prestaties.Â
Ik vergeet nooit meer dat mijn coach een keer in een sessie heel serieus begon met opsommen dat er andere businesscoaches waren die verder waren dan ik, beter waren dan ik, meer verdienden, hogere prijzen vroegen, meer volgers hadden, betere resultaten behaalden, en zo ging ze nog even door. Ik was groen als gras, stond nog niet zo stevig in mijn schoenen en ieder punt dat ze toevoegde voelde als een steek in mijn maag. ‘Wat kwam ik hier eigenlijk doen?’. Tot ze zei dat er klanten zijn die precies passen bij de fase waar ik in zit, die de prijzen kunnen betalen die ik hanteerde, die niet willen werken met een ‘hot shot’, maar juist alleen met mij. Dat er voor iedereen op ieder niveau ruimte is.
Sindsdien is mijn enige kompas mijn eigen kompas. Er zijn er die meer omzet draaien (maar niet meer winst 😊, ook nog een ding), dat zegt echter niets over mij en mijn huidige plek, mijn kunnen en mijn waarde. Ik staar me er dus niet blind op, ik hou me er niet mee bezig, ik doe alleen mijn eigen ding. En laat me vooral niet afleiden door prachtig vormgegeven brands waarvan ik me afvraag ‘door wie is dat betaald’.
Zou je ook moeten doen. Niet die vraag stellen maar lekker je eigen koers varen. Mij wordt vaak gevraagd hoe je balans houdt en niet in een burnout komt. Zelf ben ik van mening dat je niet van de wap raakt door te hard werken, maar door je gek te laten maken in je hoofd. Door dit soort dingen. Kap daar dus mee. Voor je innerlijke rust, voor je vertrouwen en je zakelijke groei.
Ik moet ook ineens aan het totaal tegengesteld voorbeeld denken. Dat ik tijdens een event eens aangesproken werd door een grote naam op het gebied van internet marketing die mij vroeg of het echt waar was dat ik X omzet draaide. Want dat was toch niet mogelijk met die site. En of dat zo was en ja, met die krakkemikkige site. Zo zie je dus hoe we conclusies trekken.
