Is dat mijn schuld?

Veroniqueprins.nl_

‘He, wat staat daar nou?’ Ik schuif mijn bril nog iets verder op mijn neus, ga verzitten op mijn stoel en kijk nog eens goed. ‘Hallo, welkom op mijn website. Leuk dat je er bent. Kijk rustig even rond om te kijken wat ik voor je kan doen. Ik ben vooral gespecialiseerd in X (wat natuurlijk een methodiek was die mij als leek echt helemaal niets zei) en als je daar meer over wil weten dan kun je me mailen. Mijn tarieven vind je onder het kopje ‘Tarieven’ (wat mij op zich logisch lijkt, ik verwacht geen vakantiefoto’s onder die knop, maar wat totaal niet handig is. Zet je tarief bij je product en niet op een aparte pagina. Anders is het als een etalage zonder prijskaartjes, ontzettend irritant).

 

Maar goed, zo gaat het nog even door op die homepagina. Dat ze net voor zichzelf begonnen is, dat ze moeder is van X (12) en Y (8) en dat ze nu haar baan heeft opgegeven om haar missie te kunnen leven. We zitten nog steeds op de homepagina hé. En ze sluit af met……………………… Met vriendelijke groeten, x en dan haar handtekening eronder.

 

Ik slik. Er gebeurt van alles bij mij aan de binnenkant. De naam klopt, maar dit kan toch niet waar zijn. Ik klik nog wat door op die site (het is als dat rampfilmpje waarvan iedereen zegt dat je het beter niet kan kijken en wat je dan tóch doet) en mijn emoties komen verder omhoog. Van teleurstelling tot woede en van verdriet naar ongeloof. Want dit is niet zomaar een website die ik bekijk.

 

Dit is de site van een dame die bij mij mijn training heeft gevolgd. Die alle pagina’s voor haar site had geschreven en die ik persoonlijk had goedgekeurd en ze heeft er werkelijk NIETS van doorgevoerd. Ik heb het haar stap voor stap geleerd, ze snapte het echt. Maar dit? Geen ideale klant, een dramatisch aanbod zonder koopknop, een ‘over mij’ pagina die vooral haar opleidingen opsomt. Ik was echt met stomheid geslagen. Want de onzin die hier nu staat vindt haar moeder vast geweldig (‘goed gedaan schat, dapper hoor, ik vind hem prachtig’) maar marketingtechnisch is het bijna anti-reclame. Wat ontzettend zonde.

 

Dit gebeurde me een paar jaar geleden. En ik zou willen dat ik kan zeggen dat het een eenmalig feestje was. Niets is minder waar, het is me de jaren erna en ook nu nog, meerdere malen gebeurd. Ze wéét hoe het werkt. Het was allemaal klaar. Ik heb haar stap voor stap, van A tot Z geleerd hoe het anders en beter moet en kan. En dan doet ze er vervolgens ………………. helemaal niets mee. Shoot!

 

Het gevoel wat me de eerste, en ook nog vele volgende keren, bekroop was er eentje van verantwoordelijkheid. “Shit, ze heeft het niet doorgevoerd. Waarom heeft ze er niets mee gedaan. Wat heb ik fout gedaan? Wat zonde! Wat nu? Wat kan ik doen?’ Ja, je leest het goed: ‘Wat kan IK doen?’ Omdat ik toen nog dacht dat het MIJN probleem, MIJN fout en MIJN verantwoordelijkheid was. Wat voelde dat ongelooflijk zwaar. Ik kon het niet anders dan als falen zien.

 

Tot ik bijna ‘bezweek’ onder die gedachte. Ik durfde zelfs geen nieuwe klanten aan te nemen want wat nu als die het ook niet gingen doen? En wat zou dat voor mijn imago doen. Niet vanwege mijn ego maar omdat ik wil staan voor kwaliteit en waarde. Ik vond het moeilijk en in die tijd vond ik het ondernemen geen feestje.

 

Tot ik het met een collega besprak die al langer haar praktijk heeft. Eerst een beetje besmuikt want je komt er niet graag voor uit dat een deel van je klanten een soort van ‘mislukt’ is. Voor wat betreft het traject dan 😊. Ze vroeg me naar de feiten te kijken. Daar ligt altijd het antwoord en als je me een beetje kent dan weet je dat ik dat zelf ook altijd zeg. Hoe bedoel je ‘blinde vlek’??

 

Ze vroeg me te kijken naar:

  • Hoeveel klanten er succesvol waren, die het traject met mij zeker de investering waard vonden.
  • Hoeveel enthousiaste berichtjes en bedankjes ik krijg na afloop. Niet omdat ze me leuk vinden (soms helemaal niet 😉 ) maar omdat ze echt blij waren met wat ik ze geleerd heb.
  • Of ik al mijn klanten dezelfde kennis geef en of ze allemaal dezelfde informatie krijgen?
  • Wie er uiteindelijk verantwoordelijk is voor wat ze met die kennis doen, ik of de ander?

 

En toen wist ik dat ze gelijk had. Als ik ze allemaal hetzelfde leer, met iedereen hetzelfde deel en een groot deel van mijn klanten wél succesvol wordt, wat is dan de factor die maakt of iets wel of niet werkt? Dat is uiteindelijk de klant zelf. Ik kan het ze leren, ik kan het niet voor ze doen. En dat was voor mij een ongelooflijk waardevol inzicht dat ik graag nog een keer met je deel. Mijn hele visie op mijn business veranderde daardoor en, wat belangrijker is, het plezier kwam weer terug omdat die last van me af viel.

 

En begrijp me goed, ik maak me er niet makkelijk van af. Ik ben zeer gecommitteerd aan het leveren van waarde aan AL mijn klanten. Iedere klant voelt voor mij als mijn eerste, alleen weet ik nu waar mijn verantwoordelijkheid begint en waar hij ophoudt.

 

Ik zeg altijd;  ‘Je koopt mijn bewezen plan voor succes, je koopt geen succes’

 

Zo is iemand ooit eens in een traject met mijn coach gestapt in de veronderstelling dat mijn verhaal daarmee ook haar verhaal zou worden. Hoef ik verder vast niets meer over te zeggen of wel?

 

Coachhoppers
Een ander punt dat daaraan grenst is dat van de zogenaamde ‘coachhoppers’. Potentiële klanten die al bij coach X, coach Y en coach Z zijn geweest. Wat kennelijk geen groot succes was anders stonden ze vast niet bij mij op de stoep. Als ik eerlijk ben was ik daar vroeger mega vereerd mee: ‘goh, ze komen bij mij nadat ze die, die en die al hebben gehad’. Inmiddels denk ik daar iets anders over. Soms ken ik de coach in kwestie en snap ik direct waarom ze daar niet helemaal waar voor hun geld hebben gekregen of paste het programma dat ze volgden gewoon niet bij de businessvraag die ze hadden dus werd het probleem niet opgelost. 

 

Meestal is het echter een ander probleem en volgt er een heel verhaal waarom het bij die andere coach(es) niet lukte en wat er allemaal niet klopte aan het programma dat ze daar volgden. Dan ben ik al op mijn hoede. Want weet je, een échte ondernemer neemt 100% verantwoordelijkheid voor 100% van het resultaat. Dus ja, mogelijk was het niet zo’n hele goede coach maar je bent destijds niet met het mes op de keel gedwongen om te kopen hé. Het zegt ook iets over hen en dat ze mogelijk vooraf hun huiswerk niet goed gemaakt hebben bij de keuze van een coach. Niet altijd waar maar als ze er al meerderen hebben gehad wel denkbaar ……….

 

Maar in veel gevallen weet ik al dat het niet eens zoveel met de coach als wel met de coachee te maken heeft. Zijn ze niet bereid om de noodzakelijke keuzes te maken, leggen ze de verantwoordelijkheid nog buiten zichzelf, willen ze het werk niet doen. Inmiddels heb ik daar een neus voor gekregen. En pas ik ervoor om de zoveelste coach in het rijtje te worden met ‘coaches die hun werk niet doen’. Ook een manier om de verantwoordelijkheid voor het resultaat van een traject bij de ander te leggen in plaats van deze zelf te nemen. Zo weet ik ook dat er oud-klanten van mij zijn die hetzelfde over mij bij een andere coach zeggen. Lastig, moeilijk voor je ego en iets wat er ook bij hoort. En waar je mee mag leren omgaan.

 

Het belangrijkste is dat je bij jezelf blijft en je niet gek laat maken. Ik weet dat ik mijn ‘deel’ van de overeenkomst altijd lever, meer dan. Dat ik mezelf altijd in de spiegel kan kijken als het over mijn omzet gaat omdat ik zelfs met een ’niet goed geld terug’ garantie werk in mijn programma. Ik wijs net zoveel mensen af voor mijn programma als dat ik toelaat, ik ben namelijk geen verkoper maar een businesscoach. Ik wil dat mijn mensen succesvol worden, ik wil niet zoveel mogelijk programma’s verkopen, no matter what! Als ik zorg dat mijn klanten goede resultaten halen dan komt dat laatste namelijk vanzelf wel goed!

 

Dus voel jij inmiddels ook deze last van ‘klanten die niet tevreden zijn omdat ze het werk niet doen’, ga dan ook het vragenlijstje hierboven eens langs voor jezelf en laat de feiten, en niet je emoties of je ego, voor zich spreken. Ga voor je waarde staan en krijg weer plezier in je praktijk en de klanten die er wél echt voor gaan. Want die maken het zo meer dan de moeite waard. En van die andere punten worden we hele grote meiden en jongens. 😊 Win- win zou ik zeggen.

 

Hoe zit dat bij jou? Voel jij ook de verantwoordelijkheid voor het resultaat van je klanten en heeft deze blog je anders doen inzien? Ik ben heel benieuwd! Wil je het hieronder met me delen??

Veronique Prins

Dé Kick Ass Businesscoach voor ambitieuze coaches en therapeuten die een serieuze praktijk willen opbouwen

7 gedachten over “Is dat mijn schuld?”

  1. Ik hink op twee gedachten: ja, je werkt met volwassenen en die zijn verantwoordelijk voor hun eigen inzet en proces. Je kunt ze tools geven en ze hebben zelf de keuze of, wat en hoe ze daar iets mee doen. Helemaal waar. Bovendien kan iets wat vanuit het perspectief van de coach anders of beter zou kunnen verschillen van wat de coachee voor ogen heeft.
    Toch zie ik het ook zo: als coach biedt je iets aan, je maakt duidelijk waar je voor staat en wat je doet. Daarbij is het wel zo dat je binnen die doelgroep en werkwijze je wel hebt af te stemmen op je coachee: waar staat die? Wat wil die leren? Waar zitten de pijnpunten? Je kunt in die zin geen vast programma afdraaien. Ook vanuit mijn achtergrond in het onderwijs raakt wat je zegt me. Ik weet dat het daar om kinderen en basiskennis gaat, maar het zou wat zijn als ik gewoon mijn lessen draai en vind dat ze het dan aan het einde allemaal maar gewoon opgepakt moeten hebben omdat ik het toch uitgelegd heb… Verschillende mensen/kinderen hebben een verschillende aanpak nodig, met prioriteiten bij verschillende leerpunten. Zogezegd: als je drie keer iets hebt uitgelegd op een bepaalde manier en het kwartje valt niet, dan is het wijs op zoek te gaan naar een andere manier van uitleggen of een stapje terug ipv nog drie keer dezelfde uitleg geven.
    Zoals met zoveel dingen: de waarheid ligt in het midden…

    1. Heel goed punt. Ik ga volledig mee in jouw situatie die je beschrijft. Een klaslokaal met 25 kindjes die allemaal anders zijn, uit een andere thuissituatie komen, die andere leerproblemen of gedragsuitdagingen hebben en die dan ook nog eens niet hun juf of meester kunnen kiezen maar die gewoon toegewezen krijgen. Dat gaat eigenlijk niet. Ik zie mijn geval anders. A) begint het met het feit dat ze bij mij wel degelijk hun juf kunnen kiezen en er zoveel van mij online te vinden is dat je al ver voordat je je inschrijft bij mij weet of mijn ‘coachstijl’ je past of niet. Die luxe heeft een schoolkind niet. B) ik werk met ideale klanten, een school niet met ideale leerlingen. Door de pijnen die ik in mijn blog benoem, de manier van schrijven, de onderwerpen die ik aanhaal en de manier van communiceren heb ik een ideale klant die voor 90% hetzelfde ‘probleem’ vertoond, voor zover je van een probleem kunt spreken. Als ze te bang zijn of te onzeker schrijven ze bij mij niet in. Het is echt een uniek type coach met een heel herkenbaar en afgebakend probleem dat zich bij mij inschrijft. In die zin is dus een ‘one size fits all’ aanpak wel degelijk anders. Omdat ik dat vooraf heel gedegen selecteer en een school dat niet doet.

      Mogelijk dat ik je daarmee ook weer nieuwe inzichten geef. Dank je wel voor het delen van jouw visie, leuk!!

  2. Jouw verhaal van vandaag linkt precies aan mijn blog van vandaag. Tot waar gaat onze verantwoordelijkheid maar vooral wat de ander er mee doet. En nee, als de ander besluit er niets mee te doen stopt daar onze verantwoordelijkheid over de stappen die de ander besluit wel of niet te zetten.

  3. Hi Veronique,

    Allereerst wat schrijf je weer pakkend, het verveelt nooit! Ik had vanmorgen nog een potentiële klant aan de telefoon omdat ze via een mail aangaf heel graag een gratis sessie te willen plannen. Tijdens dit gesprek werd het me meteen al duidelijk: Excuses tot en met. Het komt niet uit, te druk, geen tijd en ga zo maar door. En dit was juist de reden dat ze mij die mail stuurde! Ik dacht even dat het aan mijn manier van contacten was of dat ik te opdringerig was of zoiets maar liet het meteen weer los. Heel graag willen en uiteindelijk toch maar niet, dan wil je niet echt voor mijn gevoel.
    Én ik heb een klant die steeds haar huiswerk niet maakt en merkt en zegt dat ze geen progressie maakt. Joh! Weet je, ik stop er 200% in en verwacht 100% van een klant. Ik moet eraan trekken voor mijn gevoel en weet nu ook dat dit niet mijn ideale klant is. Zo jammer want ik zie dat ze struggelt. Misschien geeft ze me een een slechte review, ik heb alles gegeven…..
    Net zoveel als bij iemand die onwijs blij was na de laatste sessie in maart. Daar ligt mijn focus, in het positieve!

    Dank voor je lekkere mail, fijn weekend!
    Iris

    1. Ha Iris,

      Juist!

      Je richten op de degene die blij is en waar je progressie ziet. En weet je, ook die klant die nu nog niet haar huiswerk doet, zal dat op een later moment wellicht wel oppakken. Voor nu geldt, sta voor je waarde 👍😀

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven