Trouw zijn

‘Moeilijke besluiten maken het leven makkelijker’ is één van de uitspraken die ik van Eelco de Boer geleerd heb en waar ik sindsdien naar leef. Een uitspraak waar ik me deze week een aantal keren aan vast heb moeten houden omdat er enkele moeilijke besluiten te nemen waren:

• Een klant met wie ik de samenwerking heb moeten verbreken omdat er over mijn grenzen gegaan was. En niet een beetje maar heel erg. Een klant die me als mens ook nog eens enorm aan mijn hart gaat. Ik heb echter een bedrijf te runnen en geen vriendinnenclub. Ik merkte dat ik het gewoon niet meer voor elkaar kreeg om met haar te werken en dan kan ik het ethisch niet langer verantwoorden. Dan staat je maar één ding te doen: de werkrelatie verbreken. Hoe moeilijk dat persoonlijk ook ligt.
• Een aantal klanten waar ik persoonlijk heel graag mee wilde werken maar waarvan ik merkte dat ze nog niet klaar waren voor mij en voor mijn programma. Die eerst nog wat ‘rommel’ op te ruimen hadden. Dan moet je eerlijk zijn en zeggen ‘we gaan het doen maar niet nu’. ‘Als we nu starten wordt het voor ons beiden een teleurstelling en dat wil ik niet. Zorg eerst dat ……… en dan gaan we samen knallen’. En de ene voelt mijn oprechte intentie en ziet ook dat ik mezelf niet in één maar in twee voeten tegelijk schiet met die uitspraak. Hebben ze zo’n beetje het geld al in hun handen, het staat al bijna op mijn bankrekening en dan zeg ik ‘nee’. Want natuurlijk zegt een deel ‘dan kom ik daarna bij je terug als klant’ en je weet hoe dat dan gaat, ze komen iemand tegen ‘die dat daar heeft gedaan’ en hup, weg. Dat gebeurt en dat is no problem. Er zijn er ook die het persoonlijk nemen, die mijn ‘nee’ als een persoonlijke afwijzing zien en dat is vaak lastig en soms ook een tikkie pijnlijk. En ook dat hoort er bij.
• Soms wil ik ook met een klant de samenwerking niet meer vernieuwen. Omdat ze het werk niet doen, omdat ze niet voldoende uit mijn programma’s halen, omdat ik voel dat er voor hen betere opties zijn. Terwijl we wel intensief hebben opgetrokken en samen zijn gegroeid en dingen hebben beleefd, besluit ik toch dat het beter is te stoppen. Terwijl doorgaan makkelijker zou zijn, minder gedoe zou geven.
• Een samenwerking waar ik 2 jaar geleden mijn armen en benen voor zou hebben gegeven, nou ja figuurlijk dan, en waarvan ik nu heb aangegeven dat het voor mij op dit moment geen prioriteit heeft. Terwijl ik de persoon in kwestie erg leuk vond en hier heel lang op heb zitten azen. Mijn business is nu anders, ik ben nu anders, het past nu minder dan destijds.
• En dan nog een rijtje koffie afspraken, mails met tussendoorvragen, iemand die me om een recensie vraagt terwijl ik nog nooit met haar samengewerkt heb en dus die recensie ook niet gegeven heb. Wat ze niet aardig vond.

Moeilijke besluiten, makkelijk leven.

Want ik merkte wel dat deze besluiten me lucht gaven. Rust. Helderheid. Sterk maakten, het vertrouwen lieten groeien. En daarmee merk ik ook dat het nemen van dergelijke besluiten nooit makkelijker wordt, maar je wordt er wel beter in. Omdat je merkt dat de wereld daarna gewoon doordraait. Dat de reactie van de ander helemaal niet persé negatief hoeft te zijn. En vooral dat het ervoor zorgt dat ik trouw blijf aan mezelf en dat is voor mij een basisvoorwaarde om mijn leven en mijn business te kunnen draaien.

Trouw zijn aan mezelf. Doen wat goed is voor mij. Doen wat ik diep van binnen voel dat ik te doen heb, ook al is het ongemakkelijk en maak ik er misschien geen vrienden mee. Maar laat dat nu niet mijn doelstelling zijn, zoveel mogelijk vrienden maken. Die vrienden zijn als je doet wat er van je verlangt wordt.

Iemand zei me ooit; life isn’t about pleasing everybody, zorg vooral goed voor jezelf. Toen ik dat voor het eerst hoorde dacht ik ‘he, dat is asociaal’ en inmiddels weet ik dat als ik trouw ben aan mezelf en daarnaar handel, het in heel veel gevallen ook voor de ander het beste blijkt te zijn. En soms ook niet, maar dat is niet voldoende om mezelf dan ongelukkig te maken. Daarvoor ben ik al te oud. 😉 😊 

Ik merk dat hoe meer trouw ik aan mijn eigen normen en waarden ben, hoe meer ik leef naar wat voor mij belangrijk is, hoe makkelijker mijn leven wordt. Hetzelfde geldt ook voor mijn bedrijf. Het nemen van besluiten is eenvoudig; is dit goed voor mijn bedrijf of niet. Is het goed voor mij of niet? Met meer randvoorwaarden hoef ik geen rekening te houden. Zie je hoe makkelijk het dan is om prioriteiten te stellen, om besluiten te nemen en om keuzes te maken.

Als ik kijk naar succesvolle mensen (en ja, wat is succesvol maar dit is een businesscoach blog, ik denk dat je dan weet wat ik bedoel) zijn dat vooral diegenen die de ballen hebben om trouw te zijn aan zichzelf. Die duidelijk voor ogen hebben wat ze willen en hoe ze dat willen en zich niet door alles en iedereen van de wijs laten brengen. Steeds bij zichzelf nagaan; is dit slim en is het wat IK wil? Desnoods tegen de stroom ingaan, staan voor wat ZIJ denken wat belangrijk en waardevol is en bereid zijn om daarvoor te gaan staan. Ondanks…………

• Wat je klanten zeggen wat ze liever zouden willen zien in je programma
• De mening van je partner
• De ongetwijfeld welgemeende adviezen vanuit je omgeving en je vrienden
• Wat een collega doet of wat je op een opleiding is geleerd

En weet je. Als je echt trouw bent aan jezelf, dan is het zoveel makkelijker om dit allemaal naast je neer te leggen. Om er niets mee te doen. Dan raakt het commentaar je niet of in ieder geval minder.

Een klant van mij sprak laatst over mij met een wederzijdse kennis. Hij had het over ‘de altijd onzekere Veronique’. Het raakte mijn klant maar ik werd er niet warm of koud van. Wat zegt het over hem dat, van alles wat je over mij kunt zeggen, hij uitgerekend met dit woord komt. Ergens vind ik dat dan best zielig en kan ik daar compassie voor tonen. Ik ben trouw aan mezelf en kan daardoor mezelf altijd recht in de ogen aankijken. De moeilijke besluiten nemen omdat het op een andere manier gewoon niet gaat. Er onmiddellijk iets blokkeert in mijn bedrijf als ik iets doe waarvan ik weet ‘dit ben je niet, dit is niet jouw ding’.

Enneh, dat is niet van de ene op de andere dag zo gekomen. Laat ik het zo zeggen, die opmerking over die ‘onzekere Veronique’ is ook niet uit de lucht komen vallen. Dus deed ik ook nog vaak wat men verwachtte, deed ik dat waarmee ik maar niet opviel, slikte ik mijn woorden in, haalde ik de scherpe randjes van mijn posts of blog af. Tot je op een gegeven moment voelt dat het niet meer werkt. Je business stokt, alles moeizaam en stroperig gaat. Alles moeite kost en het als leuren en sleuren voelt. Je zelfs het plezier in wat je doet dreigt te verliezen omdat je niet je eigen bedrijf maar dat van een ander aan het runnen bent. Dat is zoiets als een slechte baan maar dan wel met meer verantwoordelijkheid en risico. 😉 Tijd voor een loopbaancoach zou ik zeggen.

Trouw worden/zijn kan met kleine stapjes. Eerst ‘nee’ zeggen tegen de minder grote dingen, zaken met een beperkte impact. Van daaruit vertrouwen krijgen en vervolgens steeds meer en beter je eigen intuïtie volgen. Stoppen met toestemming te vragen? Want waarom zou je? Van wie heb je dat nodig? Alleen van jezelf toch? Er is toch altijd een groep mensen het niet eens met wat je doet en al die tijd blijf jij in niemandsland hangen. En dien je niemand. Vooral jezelf niet.

Dus, tijd voor wat ‘serieuze vragen’

• Hoe vaak laat jij je besluiten afhangen van een ander, terwijl het jouw bedrijf is
• Hoe vaak laat jij je klant bepalen wat je moet doen, moet aanbieden of zelfs op welke dag je dat doet? Ik hoor geregeld de vraag; wat is de beste dag om een training te geven en mijn antwoord is dan altijd ‘de dag die JOU het beste uitkomt’
• Hoe vaak vraag je nog om toestemming, op wiens toestemming zit je te wachten
• Waar sta jij jezelf nog niet toe om volledig jezelf te zijn uit angst voor…………. Ja, voor wat eigenlijk?
• Wie neemt voor jou investeringsbesluiten, jij of je partner of je moeder die het maar eng vindt dat je een bedrijf start?
• Welke samenwerkingen of masterminds dienen jou niet meer maar de ander nog wel en laat je daarom in stand?
• Welk aanbod staat er op je menu omdat het zo lekker verkoopt maar waar je al een tijdje niet zo blij van wordt
• Met hoeveel van je klanten zou je niet meer werken als je werkelijk trouw zou zijn aan jezelf en zou besluiten om alleen nog maar je ideale klanten te helpen?

En ik weet het, met name die laatste is voor velen een lastige; moeten we er niet voor iedereen zijn? Mogen we wel selectief zijn? Mijn visie is dat je selectief moet zijn. Omdat als ik geld aan iemand vraag die ander recht heeft op mijn volledige kennis, dat ik all-in ga, dat ze het beste van mij mogen verwachten.  En als mijn hart er niet van gaat juichen, dan ben ik helaas geen robot. Dan krijgen ze wel veel, maar niet alles. En dat werkt niet. Dan ben ik niet trouw aan mezelf en daarmee niet trouw aan mijn klant. En dan ondermijn ik mijn bestaansrecht als coach.

Ik ben benieuwd hoe dit blog voor jou is? Welke inzichten het je heeft gegeven? Welke kleine stap je zou kunnen nemen om nóg meer trouw te zijn aan jezelf? Wil je dat hieronder met me delen?