Vandaag had ik een geweldig gesprek met één van mijn coachees. Ze zal zich in dit verhaal herkennen en ik weet zeker dat ze het niet erg vindt dat ik het deel. Ze weet namelijk dat ze één van mijn favoriete klanten is; ze doet wat nodig is, op haar tempo en op haar manier. Maar wel consistent en gestaag! Alleen laat ze zich tegenhouden door de beschikbaarheid van haar keukentafel.
Overbevolkte keukentafel
Vandaag had ze een goede dag; iedereen was weg en daarom had ze de keukentafel voor zich alleen. Ik dacht dat ik het verkeerd hoorde en vroeg haar het te herhalen. En toen zei ze precies hetzelfde. Aan die tafel wordt gegeten, maken de kinderen huiswerk, wordt er geborreld, TV gekeken en, als hij eens vrij is, kan zij hem gebruiken om haar praktijk op te bouwen. En dat laatste gebeurde niet zo vaak en daarom kon ze vandaag weer een keer gas geven; de tafel was van haar. Ik viel bijna van mijn stoel. Ze is briljant, vol ambitie en laat zich dus tegenhouden door een overbevolkte keukentafel.
Logeerkamer met in de hoek nog een buro. Naast het wasrek.
Ja, er was ook nog wel een kantoor boven. Of kantoor….. een werkplek. Op de logeerkamer. Als er geen was hing, er wat aan de kant geschoven werd kon zij bij haar buro van 50 cm breed en daar kon ze ook wel zitten. Ik kreeg er visioenen bij van geurende lakens en drogende sokken in mijn nek. Dat kan toch niet?
Vastlopende laptops, televisie kijkende kinderen.
Ze was niet de enige. Zo had ik ook een coachee wiens laptop steeds vastliep en ze daardoor regelmatig iets kwijt was en steeds weer opnieuw moest beginnen. En er was er vanmiddag nog eentje met wie ik amper een Skypegesprek kon voeren omdat de kinderen in dezelfde ruimte tv wilde kijken. Daar is niets mis mee, het werkt alleen niet.
Ja duh, we hebben niet allemaal een eigen kantoorruimte
Nee, dat weet ik. En net als jij ben ik ook gewoon aan de keukentafel begonnen. Zelfs mijn trainingen gaf ik gewoon in onze eetkamer, niets mis mee. Alleen gingen de poezen en de hond dan in quarantaine en golden er strikte regels voor mijn gezin. Ik kan toch anders geen geld verdienen? Het kan toch niet zo zijn dat mijn ‘winkel’ pas open is als dat mijn gezin past? Dat zou ik met een baan toch ook niet zo hebben gedaan? En betekent het dan dat ze doordeweeks niet thuis mochten komen? Tuurlijk niet, ik kan ze niet missen 🙂 Het betekende wel dat ik mijn plek opeisde om mijn werk te kunnen doen, omdat ik dat ook voor mijn gezin deed. En als dat niet aan de keukentafel lukt, maak een hoekje vrij in de bijkeuken, in de garage, desnoods in het tuinhuis, zolder of slaapkamer waar jij ongestoord kan werken en bellen. Omdat het anders simpelweg niet lukt!
What you allow will continue
Een van de toppers in mijn programma’s plaatste van de week deze quote in de Facebookgroep. En zo is het. Wat sta jij toe en hoeveel langer kan en mag dat nog? In hoeverre hou je jezelf en je groei daarmee tegen? En ben je daar nog oké mee? Of het nu gaat om een eigen werkruimte, sloom werkend internet of een laptop die er steeds mee stopt. Kijk wat jij nodig hebt en maak afspraken, regel dingen die er voor zorgen dat het wel gaat lopen zoals jij wilt. Zodat je praktijk gaat lopen zoals jij dat wilt. En dat mag niet afhangen van de beschikbaarheid van de keukentafel……..
De oplossing is zo vaak dichtbij als je dingen bespreekbaar maakt en afspraken maakt. Doe dat voor jezelf ook als je iets in bovenstaand verhaal herkent. Waarop ga jij actie ondernemen? Neem je succes in eigen hand!
Haha, mijn blog ging laatst over precies hetzelfde onderwerp. En ondanks alle eindeloze gesprekken om mijn plek op te eisen, het zou alleen maar werken met een duidelijk nee je kunt nu niet langskomen want ik ben aan het werk van mijn kant (wat voor het thuisfront in hun ogen overigens alleen maar zichtbaar was als ik op dat moment ook cliënten had…). Ik nodig je uit mijn blog daarover op mijn website te lezen 🙂 Durf jij je eigen koers te varen!
Dat zet me weer op scherp! Regelen wat me niet zint. Zien wat belangrijk is voor mij en het daaromheen bouwen. Tuurlijk weet ik dit. Maar zo’n blogje zet je weer aanbt denken so thanks for that
Grappig! Heel herkenbaar, het keukentafelverhaal Veronique! Mijn vijf kinderen die bevolken hem regelmatig met knutselwerkjes, bordjes tosti, papieren, cijferlijsten, slingerende sleutels en muziek producerende pubers! Tafel staat soms vol met vier laptops als we allemaal bezig zijn! Ook heel grappig en inspirerend maar meestal leidt het af! Ik heb inmiddels ook ontdekt dat je de tafel en hele kamer zelfs, regelmatig voor jezelf moet opeisen! Ik stel er wel tegenover dat als ik nu mag, dat zij later mogen! 🙂
Daarom verhuis ik regelmatig naar de HEMA. Ja, die van de rookworsten. Anders was mijn boek er never the nooit niet gekomen. Ik woon namelijk op een giga boerderij met 4 kinderen, een man en een hond. Met 2 badkamers etc. Veel mensen over de vloer. Als ik mijn eigen grenzen niet bewaak dan ben ik de hele dag bezig met het realiseren van andermans dromen! In plaats van die van mij. Daarom zit ik vaak, lees soms dagelijks, daar bij de HEMA. Ik steek mijn vinger op als ik binnenloop. Nog geen 2 minuten later heb ik een dampende beker XL koffie. Zo vaak kom ik daar. Het getik van de lepeltjes en vorkjes en geroezemoes van de mensen om mij heen stoort mijn niet. Sterker nog het is dit geluid waar ik inmiddels naar verlang om goed te kunnen schrijven. Om mij te focussen. Ik heb ook een overvolle keukentafel met gillende wasmanden, een schreeuwende vloer vol met hondenharen, modder, stro en hooi. De erfenis van het boerenleven. En mijn piepende sensor die schreeuwt “Je moet nuuuuuuuu eten!”. Een eigen tuinhuis net als Daphne Deckers is mijn ultieme droom. Met waterkoker.
BAM!!!! Mijn kantoor is tevens opslag/voorraad van mijn bedrijf en studieruimte voor mij.
Schrik niet… in een kast. Dus.
BAM!!!! Met een enorme dreun.
NU! Nieuwe plek zoeken!
Jammer dat ik geen foto kan plaatsen, je zou je rot schrikken.
Beetje herkenbaar, maar ook het idee hebben dat ze op je vingers kijken (en commentaar hebben) op wat je aan het doen bent.
Wel belangrijk om eigen grenzen te stellen, wat dat betreft: dank voor deze blog!
Graag gedaan! Fijn dat je er wat aan had.