Een tassie van een paar duizend euro

Doe je van 6 t/m 17 juli mee met mijn topactie: Vet Voluit tot aan je Vakantie! 10 dagen lang voluit!

‘…….  dan vind je het zelf te duur’. Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat iemand dat tegen mij zei. Ik wist nog niets over ‘alles is energie’ en de Wet van de Aantrekkingskracht was mij niet bekend. Als een wet niet in het wetboek stond dan bestond hij niet, klaar. Destijds had ik een praktijk voor gewichtsbeheersing en die liep, na mijn eigen persoonlijke resultaat, als een trein. Ik had kort daarvoor een aantal producten toegevoegd aan de lijn die ik verkocht en die liepen voor geen meter. Ik sprak daarover met een collega en die gaf mij toen het magische antwoord dat ik hierboven citeer. 

Ik weet het nog goed. We voerden het gesprek in de rij voor het damestoilet tijdens een training die we volgden, je moet het toch ergens over hebben niet? En net voor het haar beurt was om het hokje in te glippen kaatste ze die woorden terug. Nou, ik kan je zeggen, dat voelde helemaal niet magisch op dat moment. Ik was bijna in staat om een beuk op de deur te geven waarachter ze zat te plassen, maar dat is natuurlijk niet ‘netjes’. Dus hield ik me in tot ze naast me haar handen stond te wassen waarop ik haar vroeg wat ze daar nu eigenlijk mee bedoelde. ‘Als je vaak van je klanten hoort dat ze het te duur vinden is het heel vaak zo dat je het zelf te duur vindt. Daardoor zeg je het met minder vertrouwen, dat voelt de ander en die reageert daar dan op’.  Nou, toen kon ik er nog minder mee! 

Wat een trut! Ik vond het helemaal niet duur. En ik kon heel goed verkopen, dus daar kon het ook niet aan liggen. Het lag gewoon aan die producten, die waren gewoon te duur geprijsd. Wat dacht ze wel niet! Ik klikte nog nét niet mijn hakken tegen elkaar maar draaide wel zo’n keurige 180 graden op mijn hielen en stiefelde de WC uit. Die middag zat ik naast iemand anders in de trainingszaal. Ja, niet alleen de WvA- kracht was mij vreemd, ook zelfreflectie was niet mijn sterkste punt destijds. Als ik er zo op terug kijk ben ik best van ver gekomen realiseer ik me…….

Goed, nu weer ter zake, je leest dit tenslotte niet om mijn persoonlijke ontwikkelingstraject te analyseren. Ik kon het toch hebben dat gesprek dus ging ik mijn ‘gelijk’ halen bij een aantal andere collega’s. ‘Zeg, die producten X, Y en Z, gaan die bij jullie ook zo moeizaam? Mijn klanten vinden ze allemaal te duur’. Er werd vol verbazing naar me gekeken (een gezichtsuitdrukking die ik overigens regelmatig krijg, maar om andere redenen 😊), zij hadden helemaal niet die ervaring. Bij hen liep het eigenlijk best goed, daar waren ze het met elkaar over eens. Shoot……… lag het toch aan mij. Die was pijnlijk. 

Komen de mooiste lessen vaak niet in een pijnlijke vorm. Man, daar kan ik wel 3 blogs over schrijven en dan ook nog met een lengte dat ik weer een aantal mails ontvang ‘ze zijn leuk hoor Niek, maarreh kunnen ze niet korter?’ En zo ook deze. Hun antwoorden dwongen me om eerlijk naar mezelf te kijken en het duurde even (ik heb ook een ego he) maar toen moest ik toegeven dat collega 1 gewoon gelijk had: ík vond het inderdaad te duur. Dus was dat ook wat ik terugkreeg. Ja, ‘je gaat het pas zien als je het door hebt’, zei een bekende voetballer ooit. Waarvan akte. 

Aan dit voorbeeld moest ik afgelopen dinsdag denken. Ik was een paar dagen in een fijn hotel in Rotterdam (exact 18 kilometer bij mijn huis vandaan) om even lekker alleen te zijn en ààn mijn bedrijf te werken. Voor de meeste tijd dan hé. Want als het meisje uit een dorp met alleen een Kruidvat, moet ik dan wel heeeel even shoppen natuurlijk. Zo kwam ik bij de Bijenkorf want ik had een nieuwe tas nodig en het was natuurlijk……………… uitverkoop. En daar ben ik met mijn kruideniersbloed gek op.  

Het was niet zo druk tot ik doorliep tot aan de Louis Vuitton store-in-store. He, is daar uitverkoop ofzo? Of is daar de rij voor de toiletten en was er dan maar ééntje open i.v.m. Corona? Of was Beyonce daar tassen aan het signeren? Ik snapte er niets van. En ja, ik ben van het vragen hé, dus ik loop naar een verkoopster en vraag wat er daar aan de hand is. ‘Oh, dat is daar heel normaal hoor’. ‘Maar dat is toch de Louis Vuitton winkel?’ probeer ik nog. Waarop ze me aankeek of ik uit een ei kwam (wat overigens in de basis wel waar is natuurlijk). ‘Mevrouw, daar kun je alleen naar binnen als je een afspraak hebt gemaakt. Dan sta je nog 2 uur in de rij en als je nu een afspraak maakt kun je op zijn vroegst over 2 dagen terecht’.

Ik denk heel even dat ik het niet goed gehoord heb. Was het geen crisis? We hebben het toch wel over dezelfde Louis Vuitton he, of verkopen die ook andere dingen tegenwoordig? Ik was echt stomverbaasd. Door de rij heen vang ik een glimp op van de etalage en ja hoor, het is de LV van de tassen. En nu ik toch zo dichtbij sta bekijk ik even wie er in de rij staan. Nu heb ik van huis uit geleerd om niet op uiterlijk te bepalen wat de inhoud van iemands portemonnee is maar laat ik het zo zeggen, deze weten het wel heel goed te verbergen dat ze klaarblijkelijk over een zodanig vermogen beschikken dat ze voor de prijs van een kleine auto een tas aanschaffen. Want we kunnen het erover eens zijn dat je niet zo lang in de rij gaat staan om tassen te kijken, dan ga je er ook eentje kopen. Ik hap bijna naar adem. 

Op mijn hotelkamer aangekomen kijk ik snel op de LV site. Ja hoor, een gemiddeld ‘tassie’ doet daar minstens € 2.200,-. Ze zijn er wel goedkoper (niet heel veel goedkoper trouwens) maar die zijn zo klein dat ik nóg met mijn lippenstift en telefoon in mijn handen sta terwijl ik zo’n ‘original’ om mijn nek heb. Dat past er niet eens in! De meeste modellen kosten echter ruim meer dan dat bedrag. Mijn verbazing stijgt nog iets verder…………… 

Weer komen de woorden van die collega van lang geleden naar boven, ‘dan vind je het zelf te duur’. Want ik kan, als ik zou willen, bij ieder paar schoenen dat ik heb een bijpassende Louis Vuitton kopen 😊. Maar aan me never nooit niet dat ik een dergelijk bedrag aan een handtas uitgeef (daarnaast zou mijn man een hartverzakking krijgen, die schoenen zijn al een ding….. 😊 )  Dat heeft niets te maken met wat er op mijn bankrekening staat, ik vind het ze niet waard. Ik kreeg wel een waardevolle les toen ik met open mond naar al die mensen keek die daar een gemiddeld maandsalaris uit gingen geven. En het grappige was dat zelfs die wat hautaine verkoopster uiteindelijk mijn gedachten leek te raden en zei ‘ik weet ook niet waar ze het van doen’. 

Dus de volgende keer dat iemand je vertelt dat ze het toch niet doen omdat ze het toch ‘wel veel geld’ vinden, denk dan eens aan de wijze les die de tassies in Rotjeknor mij en bij deze ook jou leren. Wat moet je doen en wie moet je worden om ervoor te zorgen dat je die prijs gaat dragen. Dat je je eigen waarde en de waarde van je producten helemaal ok vindt en je je nog nét geen koopje vindt. Want kunnen wij het er samen over eens zijn dat wat iemand ergens voor betaalt niets maar dan ook niets te maken heeft met hun maandsalaris en/of bankrekening. Het is maar net waar de pijn/ het verlangen zit en welke prioriteiten iemand heeft en op die manier wordt het inkomen verdeeld. 

Wat leert dit blog jou? Wat zegt het over jou en je prijzen en/ of waarde? Wil je me dat hieronder laten weten? 

En om het verhaal nog even af te maken, mocht je daar nieuwsgierig naar zijn. Zelfs met 50% korting en met een redelijk tegoed op mijn Bijenkorf Creditcard waardoor ik een tas voor een klein bedrag mee naar huis had kunnen nemen, heb ik niet gekocht. Klaarblijkelijk voldoet mijn oude nog…………